TV in mijn hoofd

“Ik heb een televisie in mijn hoofd.” Zo luidt een van Rosa’s gevleugelde uitspraken. Ik heb er veel voor over om eens te zappen langs de kanalen op haar teeveetje.
Verschil
Vooral omdat ik vermoed dat werkelijkheid en fantasie in haar wereldbeeld naadloos in elkaar over vloeien. Zou ze een verschil ervaren tussen de gesprekken die ze met haar poppen voert en de gesprekken met haar vriendinnen? Ik denk van niet. Gisteren stond ik af te wassen terwijl ze een kommetje van haar favoriete soep naar binnen lepelde.

Reus
“Als ik naar jou kijk, zie ik tegelijk een sprookje in mijn hoofd,” zei ze opeens.
“O ja?”
“Ja, dan zie ik een filmpje, van een grote reus die roept dat er nog wat tomatensoep is. Hij roept dan: “Rosa! Er is nog tomatensoep!’ En weet je wat ik dan doe?”
“Nee?”
Ze schoof haar stoel naar achteren, gleed er vanaf, pakte haar lege bordje en rende naar de keuken.
“Dan kom ik heel snel naar de keuken. En die reus schept dan nog wat soep uit een hele grote pan.”
Ze liep weer terug naar stoel. Demonstratie achter de rug. Pakte haar Barbie-pop van tafel en vertelde moederlijk dat zij niet bang hoefde te zijn voor de grote reus.