Nieuwe trend: slow parenting

Eindelijk erkenning voor de manier waarop wij vaders onze kinderen opvoeden. Immers, wij weten al lang dat kinderen zich het best voelen wanneer je ze gewoon laat aanrommelen. En nu worden ook moeders opgeroepen dit voorbeeld te volgen. Want, de Perfecte Moeder met haar obsessieve normen is op haar retour. Nieuwe opvoedboeken pleiten voor slow parenting, een methode die chaos boven netheid stelt.

Metro New York
De Slow Parenting-trend is ingeluid door een journalist van The New York Sun, Lenore Skenazy. In een column schreef ze vorig jaar dat ze haar negenjarige zoon alleen met de metro door New York had laten reizen. Ze had vertrouwen in de knaap en vermoedde dat hij zich wel  zou redden. De jongen ‘overleefde’ de reis en kwam trots weer thuis. Na publicatie van dit verhaal verscheen Skenazy in allerlei tv-programma’s om tekst en uitleg te geven. Hoe had ze het aangedurfd! Woedende moeders spelden haar de scheldnaam America’s Worst Mom op. Skenazy beschouwde dit als een eretitel, begon een blog over haar moederlijke opvattingen en schreef er een boek over – Freerange Kids, Giving our children the freedom we had without going nuts with worry.

Onderbuikgevoel
Zoals dat soms gaat, komt Skenazy’s visie nauw overeen met het onderbuikgevoel van veel ouders. Want, wie denkt er niet met weemoed terug aan zijn eigen rauwdouwjeugd als ie bezig is zijn peuter een helm om te binden voor een onschuldig fietstochtje? Precies, kinderen worden tegenwoordig veel te beschermd opgevoed. De Brits-Canadese schrijver Carl Honoré meent zelfs dat kinderen gered moeten worden uit handen van pamperende hyper-ouders. Hij schreef een boek Under Pressure: rescuing our children from the culture of hyper-parenting dat net in Nederland is verschenen onder de titel Slow Kids. Vergeet de bijles, educatieve computerspelletjes en vuistdikke kniebeschermers, stelt Honoré in zijn opvoedboek. Een dag zonder blauwe plek, is een dag niet geleefd!

Luie ouders
In zijn boek Luie ouders hebben gelijk doet de Britse schrijver Tom Hodgkinson er nog een schepje bovenop. Op basis van zijn eigen ervaring met het opvoeden van drie kinderen, roept Hodgkinson ouders op hun kinderen zoveel mogelijk te negeren. Dat wil niet zeggen dat je het kroost voor de tv parkeert, maar wel dat hen de tuin in duwt en even de buitendeur op slot doet. ‘Ga maar een hut bouwen of knikkeren.’ Hodgkinson heeft zijn ideeën samengevat in een Luie Ouder-manifest met onder meer de volgende regels: We proberen ons nergens mee te bemoeien. We werken allebei zo weinig mogelijk, vooral als de kinderen klein zijn. We zijn tegen gezondheids- en veiligheidsinstructies. Idealen van een jaren zestig-anarchist of een welkome reactie op de te beschermende opvoedcultuur van vandaag?