Shurendy’s verhaal: vader ‘Big Brother baby’ lucht zijn hart

shurendyHeel even was hij de beroemdste vader van Nederland. De beroemdste verwekker, beter gezegd, want Shurendy Eugenia (23) uit Groningen, vader van Big Brother-baby Jocelyn Savanna, heeft zijn rol als vader tot dusver niet langer dan vijf minuten kunnen uitoefenen. In een exclusief gesprek vertelt hij voor het eerst over zijn relatie met Tanja, zijn ervaring als vader en zijn stille hoop dat het toch nog goed komt. “Tanja wilde huisje, boompje, beestje. Daarom voelt ze zich in de steek gelaten, omdat ik niet mee kon gaan in haar droomwereld.”

Standbeeld
Het contact komt tot stand via een column die ik over hem schreef. Een paar weken na het begin van Big Brother riep ik lezers van IkVader op om een spreekwoordelijk standbeeld op te richten voor Shurendy. Een paar weken later wordt erop dit bericht gereageerd door Sherien. Ik vraag haar of ze weet hoe ik met Shurendy in contact kan komen. Ze mailt me terug dat ze hij geen prijs stelt op publiciteit. Alle begrip, reageer ik weer, maar we willen hem graag een Cool Daddy T-shirt aanbieden bij wijze van hart onder de riem. Namens Shurendy laat ze weten dat hij dat hartstikke leuk vind. Na nog een paar mailtjes & smsjes heen en weer, zitten we een paar weken later in De Drie Gezusters in Groningen.

Geen vluchtvader
Grote kerel, leren jack, donker T-shirt. Hij drinkt water, rookt af en toe een sigaretje en vertelt zijn verhaal. Een verhaal dat heel anders, veel genuanceerder, is dan wat we tot dusver over hem mochten vernemen. Nee, hij is ‘m niet gesmeerd nadat Tanja vertelde dat ze zwanger van hem was. Hij is geen vluchtvader of een deadbeat dad, zoals de Amerikanen dat noemen. Hij is juist gek op kinderen, heeft twee relaties achter de rug met vrouwen met kinderen. Hij wil juist niets liever dan betrokken blijven bij Joscelyn. We praten twee uur lang. Ik ben verrast door de betrokkenheid die hij – ondanks alles – ten toon spreidt. Hier zit een jongen van begin twintig die, in een periode dat hij financieel niets te missen heeft, onverwacht een kind heeft verwekt bij een vrouw die ‘s lands bekendste moeder is uitgroeid. Hij mocht niet bij de bevalling zijn, mocht geen aangifte doen, niets. En nog steeds wil hij er, gegeven de omstandigheden, het beste van maken. Kortom, een standbeeld waardig!

brief shurendy big brother baby‘Ik ben benieuwd hoe het met je gaat’
“Dit is de brief die ik voor haar heb geschreven.  Mijn broer heeft de brief vanochtend (1 november, red.) bij Tanja in de bus gedaan. ‘Hallo Tanja,’ schrijf ik. ‘Ik ben benieuwd hoe het met je gaat en onze dochter ook. De afgelopen tijd is er een heleboel gebeurd en gezegd (…), iedereen kan wel gaan roepen maar volgens mij moeten wij eens met elkaar gaan praten, want je wilt niet weten hoe graag ik mijn dochtertje wil zien. Door alles wat er is gebeurd en gezegd in de media ben ik heel teleurgesteld en boos. In de media wordt gezegd dat ik niks met jou te maken wil hebben, maar ik wil zeker contact met mijn dochter hebben. Ik heb je een paar keer gebeld maar kreeg geen contact (…). Ik wil jou vragen mij aub te bellen want ik ben op en leeg van binnen. Ik wil haar echt heel graag ff vasthouden, dus bel me aub.’

‘Ik heb je nix te zeggen’
Vanmiddag reageerde Tanja, ze stuurde me dit leuke berichtje per SMS: ‘Ik heb je nix te zeggen, je hebt me in de steek gelaten tijdens mijn zwangerschap. Ik heb alles moeten doen en financieren terwijl jij in de kroeg zat te zuipen, op stap was, in de coffeeshop zat of bij je ex was. Ik heb van alles geprobeerd, jij wou er niet zijn of je bent het allemaal alweer vergeten? Jij hebt nu verdriet, ik heb dat bijna acht maanden gehad en me er bij neergelegd dat ik er alleen voor sta en er geen vader is. Ik heb je hier vaak genoeg voor gewaarschuwd, heb vaak geprobeerd te praten maar tevergeefs. Laat ons met rust, wees blij dat je haar even vast hebt mogen houden! Bel maar ff met je zus als je meer wilt weten, die heb ik net gesproken.’ Dát krijg ik terug. En waar heb ik het aan te danken? Wat heb ik haar misdaan? Kan ze me dat uitleggen?”

shurendyStille aanbidder
‘Ik ken haar al langer, gewoon van hallo zeggen. Ze werkte in een coffeeshop waar ik geregeld kwam. Pas later, in de stad bij café Ome Ko, zei een vriend van mij tegen Tanja: ‘Je hebt een stille aanbidder.’ En dat was ik. Zo is het een beetje begonnen. Toen we in bed belandden, zei ze: ‘Maak je niet druk, schat. Ik heb alles goed uitgerekend: ik kán nu niet zwanger worden.’ Mooi wel dus. Binnen de korste keren was ze zwanger. Totaal onverwacht. Ik raakte verward, kon de gevolgen niet overzien. Ik vond Tanja te gek maar ik was niet verliefd, voelde een kriebeltje, meer niet.  Ik zei tegen haar: ‘Luister, dat kind is hartstikke welkom. Maar ik ben nog niet klaar voor een kind, ik voel mezelf nog een kind.’ Daar kwam bij dat ik op dat moment financieel zwaar in de shit zat. Ik werkte als steigerbouwer bij Dorland in Groningen. Nadat ik daar bijna een jaar met plezier had gewerkt, kreeg ik te horen dat mijn contract niet werd verlengd. Stond ik op straat. Ik heb met tranen in mijn ogen tegen Tanja gezegd: ‘Ik flip echt dat ik niks voor mijn kind kan kopen.’ Ze zei: ‘Dat maakt niks uit. Maak je maar niet zo druk.’ Nooit van mijn leven heb ik tegen haar gezegd dat ik er niet wil zijn voor het kind. Nooit. Ik zei: ‘Ik houd van jou als de moeder van mijn kind, meer kan ik op dit moment niet beloven.’ Dat heb ik duidelijk gezegd. Maar Tanja is blijven proberen, blijven proberen, blijven proberen. Snap je? Ze accepteerde mijn reactie niet, bleef proberen me er bij te betrekken. ‘Kom straks desnoods één nachtje per week bij mij thuis slapen, ook al slaap je op de bank,’ zei ze. Tanja wilde huisje, boompje, beestje. Daarom voelt ze zich in de steek gelaten, omdat ik niet mee kon gaan in haar droomwereld.”

Forceren
“Ik kom uit een grote familie. Heb twee broers van mijn moeders kant en twee zusjes van vaders kant. Ik ben de jongste zoon. Mijn vader is nog op Curaçao, mijn moeder woont in Amsterdam. Ik heb in mijn jeugd vijf jaar bij haar gewoond, samen met m’n twee broers. Daarna ben ik weer terug gegaan naar Curaçao. En sinds acht jaar woon ik weer hier. Nederlanders zijn vaak droog, met zichzelf bezig. Op de Antillen help je elkaar meer. Je wast de auto van je tante even, je gaat even boodschappen doen voor je oma. We leven echt samen. Mooi, dat dat kan. De situatie waar ik nu in zit, is op de Antillen onvoorstelbaar. De pressie om samen te gaan wonen, is lang niet zo sterk. Wij zeggen: ‘Als het niet gaat, gaat het niet.’ Dat moet je niet willen forceren. Tanja zei tegen mij: ‘Als jij je kind wilt zien, móet je met mij gaan samenwonen.’ Ik zei: ‘Ik kan toch niet om het kind bij jou blijven? Dat werkt zo toch niet?’ Ze wilde samen met mij de babykamer inrichten, als man en vrouw. Daar begon ze al snel over. Ik wilde er niet aan mee doen, ik bleef weg toen ze daar mee bezig was.”

shurendySamen naar echo
“In de tweede maand had ze alles al klaar.  Ik zei: ‘Tanja, is dat wel slim? Er kan nog van alles gebeuren!’ Je hoopt het niet maar er kan nog van alles mis gaan. En dan zou ze zitten met die babykamer met alles erop en eraan. Tijdens de zwangerschap bleven we met elkaar omgaan. Af en toe hadden we een beetje ruzie. Ze vond me afzijdig. We gingen samen naar de echo, zeiden tegen elkaar dat we niet wilden weten wat het zou worden, jongen of meisje. Ze zei tegen me: ‘Ga maar nadenken over een naam.’ Een beetje heb ik er wel over nagedacht, niet veel. Ik dacht, die naam komt straks wel bij me op, na de bevalling, als ik het kindje zie. Mijn moeder had goed contact met Tanja, ze belde haar dagelijks. ‘Tanja, hoe gaat het? Tanja, kan ik wat voor je doen?’ We hebben een keer met gepraat met mijn moeder in Amsterdam. Vanaf dat moment ging het steeds beter. Ik had met mijn moeder afgesproken dat ik, als het eenmaal zo ver was, inderdaad bij haar wilde gaan slapen. Om haar mee te helpen, om haar hond uit te laten,  dat soort dingen. Haar ouders heb ik een een keer ontmoet. Ik wilde voor de gein bij haar naar binnen komen sneaken. Ik stak de sleutel in de deur, hoor ik in een keer een onbekende vrouwenstem. Dus ik wil weg lopen, deed haar moeder de deur open, ze had me betrapt. Wij allebei lachen. Ik ging naar binnen om even kennis te maken. Nu begrijpen we waarom je hem zo leuk vindt, dat zeiden haar ouders later tegen haar, zei ze.”

‘Ik heb ook een hartje’
“Op een gegeven moment vertelde ze me dat haar moeder haar had opgegeven voor Big Brother. Wat dat allemaal precies zou betekenen, mocht ze niet tegen me zeggen. Af en toe ging ze voor testjes naar Aalsmeer, daar vertelde ze me over. Ik zei: ‘Weet je wel zeker dat je daar aan mee gaat doen? Heb je daar wel goed over nagedacht?’ Wat het voor mij zou betekenen, daar dacht ik toen nog helemaal niet over na. Daar denk je dan niet aan, helemaal niet. Een paar dagen voor ze vertrok, zei ze tegen me: ‘Ik ben geselecteerd, ik ben het geworden!’ Ze zou op een maandag vertrekken, maar die zaterdag daarvoor vertrok ze al, hals over kop. Jensen ofzo had haar adres gehoord, ze móest weg. Ik ging naar haar toe. We omhelsden elkaar, ze gaf me een kus, ik heb haar sterkte gewenst. Ik zei dat ik niet zeker wist of ik wel naar Aalsmeer wilde komen. ‘Het is fifty fifty, of ik kom wel of ik kom niet.’ Ze trok 50 euro uit haar portemonnee dat zodat ik in elk geval geld had om te komen. Dat was lief. En toen vertrok ze. Handdoeken voor het raam van de taxi, vroem en weg was! Ineens dacht ik: ‘Shit! Ik heb nog een miljoen vragen!’ Nee, ik heb niks getekend, geen toestemmng gegeven, niks, nada, noppes. Niemand heeft mij iets gevraagd. Aangifte? Heb ik niet gedaan. Haar moeder en haar vader deden aangifte, met de camera erbij. Mijn moeder hoort niets, ze heeft het kind nog niet eens kunnen zien. Het gebrek aan respect voor mijn moeder, daar maak ik me echt woest over. Waar blijft zij in het verhaal? Waar blijf ik in het hele verhaal? Denken de mensen soms dat wij robotten zijn? We hebben een hartje hoor.”

shurendyAchterbaks
“Ze was zeven maanden zwanger toen ze het huis in ging. Van het ene op het andere moment, kon ik haar niet meer spreken, zestig dagen lang. Ik ben bij de eerste ‘live’ uitzending geweest. Daarna heb ik heel lang niets meer gehoord. Ik heb niet gekeken. Ik heb misschien vijf keer gekeken. Ik heb veel emailtjes gestuurd naar de redactie, ik weet niet meer hoeveel. ‘Ik wil graag bij de bevalling zijn,’ schreef ik steeds weer. ‘Mocht Tanja dat niet willen, kan ik dan ergens wachten totdat ze is bevallen’  Opeens werd ik gebeld. ‘We gaan bekend maken wat het gaat worden, een jongen of een meisje,’ zeiden ze. ‘Als je het niet wilt weten, moet je niet kijken hoor.’ Ik zeg: ‘Hallo, er kijken misschien een miljoen mensen. Van die miljoen ken ik er misschien duizend. Denk je dat er van die duizend mensen niemand is dat mij vertelt wat het gaat worden? Dit slaat toch nergens op.’ Maar dat Tanja het niet wilde, dat ik het niet wilde, dat kon ze allemaal niks schelen. Ze pleurden het gewoon op tv. Die mensen zijn allemaal achterbaks. Het gaat hun alleen maar om tv maken en ik ben er met mijn domme kop in getrapt. Op mijn vragen of ik bij de bevalling mocht zijn, kreeg ik nog steeds geen antwoord. Een tijdje later liet de redactie me weten dat ze niet wisten wat er mogelijk was. Op een gegeven moment zeiden ze: ‘Tanja heeft besloten dat je er niet bij mag zijn.’ Maar, we bellen je direct na de bevalling.’ Nou, dat kind was er om zestien minuten over elf in de ochtend. En ik ben om vier uur ’s middags gebeld door de redactie. ‘Je hebt een dochter, alles is gezond.’ Die dag wachtte ik af. Zou ik iets horen van Tanja? Nee, geen telefoontje, niks. Dus ik ging het in m’n eentje vieren, in een kroeg. Een paar dagen later liet de redactie, de ‘lieve Big Brother’ zoals ze zichzelf noemen, weten dat ik mocht komen. Vijf minuten mocht ik bij mijn kind zijn. Niet langer. Bewakers bij de deur. Ik liep naar binnen en zag Tanja, de baby en een kraamhulp. Ik vroeg: ‘Hoe is het? Heb je nog pijn? Hoe is het met je buik?’ Ze reageerde normaal, gezellig, lachend. Ik vond het geweldig om Jocelyn vast te houden, echt ongelofelijk. Het is toch een stukje van jou. Ik was gelijk verliefd. Toen de tijd om was, werd ik zo weer via de achteruitgang naar een taxi gedirigeerd. Die reed me naar Schiphol en daar pakte ik de trein terug naar Groningen.”

Navelstreng
“Bijna al mijn vrienden zijn vader. Mijn beste vriend heeft een dochtertje van zes. Een andere vriend heeft net een zoontje. Weer een andere heeft twee kinderen. Mijn oudste broer heeft drie kinderen. Kinderen zijn normaal in mijn omgeving, ze horen erbij. Ik heb twee langere relaties gehad met vrouwen die kinderen hadden. Het eerste meisje bleek zwanger te zijn van een andere man, net toen ik haar leerde kennen. Ik ben toch bij haar gebleven, hoewel iedereen zei dat ik gek was. Ik ben zelfs bij de bevalling geweest, heb de navelstreng doorgeknipt, alles. Tweeëneenhalf jaar bleven we bij elkaar, zij, ik en haar dochtertje. Tot ze het uitmaakte. Ze zag me meer als een vriend, zei ze, niet als haar vriend. Maar goed, ik heb dus ervaring met kinderen. Geen probleem. Man, je weet niet hoe graag ik die luier van Jocelyn wil verschonen! Later kreeg ik een relatie met Sherien, dat is de ex waar Tanja het steeds over heeft. Ik heb drie jaar met haar samengewoond, ze heeft twee kinderen, een jongen van zeven een meisje van zes. Het is stuk gegaan, geen ruzie ofzo, het was gewoon over. Maar voor die kinderen ben ik nog steeds een vader. Hun echte vader kijkt niet naar ze om, die kinderen zijn hartstikke gek om mij. Wat moet ik doen nu het uit is met de moeder? Niet meer bij ze op bezoek gaan? Niet meer naar hen omkijken? En ik zou geen vader zijn voor mijn eigen kind, kom op zeg!”

shurendyGesmeerd
“Ik heb haar zwanger gemaakt en ik ben ‘m gesmeerd, dat is haar verhaal. Ze zegt lelijke dingen over mij. Ik zou in een drugspand wonen. Iedereen die bij mij thuis komt, zou drugs gebruiken. Allemaal onzin. Mijn verhaal is anders. Jullie zijn de enige die interesse heeft in mijn verhaal. Ik zit niet aan de drugs of de drank. Ik rook geregeld een jointje, wie niet? Maar hard drugs? Nee, dank je. Sorry, verkeerde adres. Er is al genoeg ellende in de wereld. Story maakte stiekem foto’s van Sherien terwijl ze op haar balkon met de was van haar kinderen bezig was. Staat er bij dat Sherien mijn was aan het opvouwen was, terwijl het toch echt kinderkleren waren! Wat zijn dat voor methoden? En wat doe je er tegen? Niks. Ik heb helemaal geen rechten, volgens mij. Er is iemand die me helpt, een maatschappelijk werker van de Maatschappelijk Juridische Dienst. En gelukkig ben ik goed verzekerd, ik heb een rechtsbijstandverzekering. Ik geloof dat ze zelfs kan zelfs eisen dat ik mee moet betalen aan de onderhoudskosten van het kind, zonder dat ik daarmee het recht krijg om mijn dochter te zien. Maar ze kan niet meer ontkennen dat ik de vader ben. Iedereen heeft haar op televisie horen zeggen dat het mijn kind is. Bovendien lijkt het kind sprekend op mij, tenminste dat is wat ik hoor. Ik wil haar erkennen. Maar hoe? Via de rechter? En hoeveel tijd gaat daar overheen? Hoeveel mis ik dan van mijn dochter, snap je? Misschien duurt het wel een jaar. Straks mis ik het eerste tandje, het eerste stapje, het eerste woordje… Natuurlijk, Jocelyn heeft dan nog veel mooie jaren te gaan, maar toch. Ik ben geen man die zegt ‘voor mij begint het pas als het kind kan praten.’ Helemaal niet, dat krijg ik niet over m’n hart. Ik wil die eerste jaren niet missen: ik was in een klap verliefd. Soms denk ik dat Tanja mij gek wil maken, totdat ik iets doms doen en dan kan ik het helemaal shaken. Maar, ze kan lang wachten. Ik ga niks doen. Ik heb nu een uitkering, ben bezig met omscholing. Ik heb twee jaar MTS gedaan, twee jaar voor automonteur geleerd en een lascursus achter de rug. En ik heb als vrijwilliger bij de Landmacht gezeten maar dat was niets voor mij. Ik wil nu papieren halen om iets in de beveiliging te gaan doen. Misschien kan ik ooit op Curaçao mijn eigen bedrijf beginnen, dat is mijn doel. Maar op dit moment kan ik me niet concentreren op mijn toekomst. Het is me even teveel. Weet je wat het gekke is? Ik maak me nog steeds zorgen om de hond, ze heeft een hond. Hoe gaat dat samen met de baby? Heeft ze wel tijd om de hond uit te laten? Dat zou ik voor haar kunnen doen.”