Omdat onze zoon IJsbrand elke avondmaaltijd verstoort met eet- en smijtwerk, meldde ik me aan voor een avond waarop ouders konden kennismaken met de Gordon methode. Het lokaal van het organiserende Hilversumse kinderdagverblijf zat bomvol – moeders en minstens evenveel vaders. We dronken thee en keken elkaar onderzoekend aan. Was het echt zo erg? Hadden we echt allemaal een cursus nodig om onze peuters elementaire fatsoensregels bij te brengen?
Ik-boodschappen
De cursusleidster ging voortvarend van start. Ze sprak over Thomas Gordon, de Amerikaanse psycholoog die in miljoenen boeken de kunst van het effectief ouderschap propageerde. En ze sprak over ik-boodschappen: positieve ik-boodschappen, verklarende ik-boodschappen, preventieve ik-boodschappen en antwoord-gevende ik-boodschappen. Ik, de ouder, moest centraal komen te staan in de relatie met het kind. Ik moest voortaan vanuit mijn zijn laten zien hoe wangedrag mij raakte. Ik moest het gedrag benoemen en vervolgens het gevolg van dat gedrag voor mij laten zien.
Spaghetti
De avond na de cursus vloog de spaghetti weer door de lucht. Ik stond op van mijn stoel, schoof de triptrapstoel van IJsbrand opzij, zakte door mijn hurken, raakte hem aan met mijn hand en sprak een verklarende ik-boodschap uit: ‘Ik word verdrietig wanneer jij met spaghetti gooit.’
‘Oh, ik niet,’ zei hij, en ging vrolijk verder.
Wat nu, oh Gordon?
