De Tao van K3

Of er een relatie tussen beide voorvallen is? Ongetwijfeld. “Rosa,” zei ik vanmiddag. “Het is bijna gelukt, die kaartjes voor K3.” In het druilerige weer brak de zon op haar gezicht door. Ze fietste naast me op haar peuterfiets, van school op weg naar huis. “Echt waar?” “Ja, vanavond nog even met mamma overleggen, of ze ook meegaat, en dan kunnen we bestellen.” “Joepie!”

Himalaya
Van blijdschap maalde ze de trappers onder zich weg en spurtte voor me uit. Voordat ik een dochter had, dacht ik dat K3 een berg in de Himalaya was. Nu weet ik dat in K3 de piek vormt van een roze vloed die over je drempel heen spoelt zodra je dochter een jaar of twee is. De onindambare stroom van roze gekleurde Barbie-poppen, roze My Little Pony-paardjes, roze jurkjes vult inmiddels alle kieren en gaten van ons huis. De voorkeur voor deze kleur moet genetisch voorgeprogrammeerd zijn of op zijn minst viraal besmettelijk: alle vriendinnen van Rosa lijden er aan.

Tao
De Tao indachtig heb ik me niet verzet: geef mee & overwin, hield ik me voor, al was me niet duidelijk wanneer & waar ik die winst zou kunnen pakken. Als er voetbal op tv verschijnt, roept ze vol afschuw ‘Neeee!’
“Ik haat voetbal,” zei ze laatst zelfs, nadat ik haar voor de zoveelste keer vergeefs een bal in de voeten schopte. Het was de eerste zin waarin ik haar het woord haat hoorde gebruiken. De Tao van K3: ik ken de liedjes uit mijn hoofd, de boeken, een paar danspasjes zelfs en de films. Ontelbare malen al heb ik haar in slaap gepraat met het plot van K3’s Magische Medaillon – heb ik nieuwe twists bedacht, nieuwe karakters geïntroduceerd, de film van voor naar achter en van achteren naar voren verteld.

Zullen we trouwen?
Ze krijgt er geen genoeg van. K3 is de vleesgeworden meisjesdroom.
“Zullen we trouwen?” zei ze vanavond.
Het was kwart voor acht, we zaten op bed, te lezen in Jip & Janneke.
“Wil je dat graag?”
“Ja.”
“En mama dan?”
“Mama moet met iemand anders trouwen, een vriend of een vriendin.”
Ik was ontroerd. Door het gemak waarmee ze de vraag stelde die ik nog nooit heb durven stellen, willen stellen, en het vertrouwen dat uit haar ‘aanzoek’ spreekt. Ook al staat ‘trouwen’ in haar beleving voor niet meer dan een spel dat een paar dagen duurt, ook al kan ze me morgen inruilen voor haar buurjongen, ik voelde me toch een paar meter boven mezelf uitstijgen. Geef mee & overwin.