Zo, het raadsel is eindelijk opgelost. Weken, wat zeg ik, maanden lang hebben we met z’n drieën trachten te achterhalen wat of wie IJsbrand toch zou bedoelen met zijn vragen over het paleidier. Het begon kort voor Sinterklaas vorig jaar. Nadat IJsbrand, drie jaar oud, zo ongeveer begreep wat de functie was van een verlanglijstje, riep hij steeds ‘paleidier!’ ‘Paleidier?’ vroegen zijn zus Rosa, Ingrid en ik daarop in koor. ‘Ja!’ zei hij, verbaasd dat wij niet direct begrepen wat hij bedoelde. ‘Paleidier!’
Knuffel
We schoten in de lach, met z’n drieën. Steeds weer, bij het ontbijt, bij het avondeten en bij het naar bed gaan.
‘Is dit het paleidier?’ vroeg ik, een knuffel voor IJsbrands neus houdend. Hij schudde zijn hoofd.
‘Heb jij het in de dierentuin gezien?’ vroeg Rosa.
Ook niet.
‘Is het een grote dinosaurus?’ probeerde Ingrid.
IJsbrand draaide zich onbegrepen om. De lol ging eraf voor hem. Als zelfs de mensen die hem het best kenden niet wisten wat een paleidier was, wie dan wel op deze wereld? We lieten het er niet bij zitten. Vroegen het aan zijn vriendjes. Aan de ouders van zijn vriendjes. Aan de buurjongen. Aan de leidsters van de kinderopvang. Overal hetzelfde resultaat: een glimlach over de fantasie van een peuter.
Sinterklaas
Sinterklaas ging voorbij. IJsbrand was blij met zijn kraanwagen en zijn Cars-game maar ook een tikje teleurgesteld. Ook Sinterklaas had zijn diepste wens genegeerd. Er zat geen paleidier in de zak. Maanden gingen voorbij. Het paleidier was een minder frequente bezoeker van ons gezin maar, af en toe verscheen hij weer op het toneel. Zomaar in een zin die IJsbrand tegen zichzelf uitsprak wanneer hij in zijn spel opging. Of in een grap van ons, als we hem voorstelden te gaan wandelen in het bos om op paleidieren te jagen.
Brandblusser
Tot die regenachtige woensdagmiddag in het late voorjaar. Rosa schoof een dvd van Toy Story in de tv. En even later riep ze luid: ‘Papa!’
Ik snelde hun speelkamer in met een denkbeeldige brandblusser in mijn hand.
‘Ja?’
‘Het paleidier is op tv!’
Glunderend wees IJsbrand naar het scherm waarop een astronautenpop allerlei capriolen uithaalde. ‘Paleidier!’
‘Nee IJsbrand,’ corrigeerde Rosa. ‘Buzz Lightyear.’
IJsbrand schudde zijn hoofd.
‘Paleidier,’ hield hij vol.
Buzz
‘We hebben hem gevonden,’ concludeerde Rosa. ‘Het is Buzz Lightyear.’
Zeg dat dan, Buzz Lightyear! Hij heeft zelfs een eigen Wikipedia-pagina, compleet met beschouwingen over de ‘culturele impact’ van Buzz en zijn diepzinnige credo To infinity and beyond! Buzz kwam ter wereld kwam als verjaardagscadeau voor Toy Story’s hoofdrolspeler Andy Davis. Buzz is een speelgoedpop met nepwapens maar, dat weet hij zelf niet. Hij is echt, geen speelgoed, net zo echt als een paleidier.
Moederschap wordt steeds vaker uitgesteld, signaleert 
Of er een relatie tussen beide voorvallen is? Ongetwijfeld. "Rosa," zei ik vanmiddag. "Het is bijna gelukt, die kaartjes voor K3." In het druilerige weer brak de zon op haar gezicht door. Ze fietste naast me op haar peuterfiets, van school op weg naar huis. "Echt waar?" "Ja, vanavond nog even met mamma overleggen, of ze ook meegaat, en dan kunnen we bestellen." "Joepie!"
