'Ja, zo was het precies!'

Half zes ’s ochtends:  ik fiets door het centrum van Hilversum richting Mediapark alwaar ik vanaf 06.00 te gast ben in Nachtvluchten, een Radio 1 programma. Inderdaad, zoals mijn geachte collega Evert van den Berg al opmerkte, laten alleen ijdele idioten zich strikken voor een optreden in de staart van vrijdagnacht.

Arrestatieteams
Uit de tijd dat ik als misdaadverslaggever werkte, weet ik dat de politie bij voorkeur tussen vijf en zes uur ’s ochtends arrestatieteams op pad stuurt. Op dit uur schijnen verdachten & andere sujetten het diepst te slapen. Ik heb deze wijsheid gelukkig zelden aan de praktijk getoetst maar nu doet zich een weer een matineus buitenkansje voor. Je hebt geen zwaailicht nodig om vooruit te komen: de straten zijn volkomen uitgestorven, op één zwabberende nachtbraker na.

Slaap- en stomdronken
Op de Radio 1 burelen is redactrice en regisseuse Barbara Elbert even later een en al levendigheid. ‘Koffie? Broodjes? Door mij zelf gebakken vanochtend!’ Ze stelt dat ik me niet moet vergissen in het aantal luisteraars. ´Aan het eind van de uitzending, tegen zeven uur, zitten we op zo´n 80.000.´ Of deze luisteraars allemaal fris en fruitig met het oor aan het toestel gekleefd zitten, dan wel slaap- of stomdronken in hun nest liggen, laten we maar even onbesproken.

Paperassen
Even voor zes uur kruipt presentator Frank van Dijl kruipt achter een stapel paperassen vandaan en schudt een handje. Even later zitten we achter een kop koffie tegenover elkaar in de studio. Frank kondigt aan dat Nachtvluchten deze maand in het teken staat van ‘liefdevolle vaders, stoere vaders, strenge vaders, verre vaders, voorbeeldige vaders, vrijgevochten vader, vertrokken vaders.’ De keuze van de Nachtvluchten-redactie is niet ingegeven door de consternatie over de Daddy Track van Bos en Eurlings maar omdat de vader van een van de samenstellers ernstig ziek is: ‘Zo kregen we gesprekken over de betekenis van vaders.’

Mijn vader
En ook interviewer Frank gooit het over die boeg. Hij zaagt me gretig door over mijn eigen vader. Wat was dat voor een man, die Jo Hanssen? Ik vertel over zijn jeugd in een groot Helmonds gezin, over zijn dienstjaren in Indonesië en over de dood van zijn eerste vrouw en hun beider kind. ‘Hij heeft al vroeg in zijn leven in flinke portie ellende voor zijn kiezen gekregen. Vermoedelijk heeft dit hem zachtaardiger gemaakt: hij gaf zijn drie zonen de ruimte, stond niet snel met een oordeel klaar.’

Dwaalsporen
Via dwaalsporen langs de moederschapsmythe, de ontstaansgeschiedenis van IkVader en de achtergrond van mijn boek BabyManagement voor Mannen, die momenteel zijn achtste druk beleeft, arriveren we pijlsnel bij het slot van de uitzending. Frank houdt me een doosje met minutieus opgevouwen papiertjes voor: ‘ Kies er maar een uit en lees voor.’ ‘Geluk is de kunst te aanvaarden wat het leven je biedt.’

Beste vriend
Met die wijze woorden in mijn achterzak fiets ik weer naar huis. Ingrid, Rosa en IJsbrand liggen gedrieën in  bed. ‘Papa was op de radio,’  zegt IJsbrand. Ingrid mompelt iets van ‘ je kwam goed over’  en draait zich weer om. Rosa slaapt. Een half etmaal later, als ik in een paar pannen sta te roeren, gaat de telefoon.
‘Het klopt allemaal precies,’ zegt een gehaaste stem. ‘Ja, zo was het, zo was het!’ Pas naar een paar minuten geeft de beller zijn identiteit prijs. Het is Jan Sijbers, decennia lang de beste vriend van mijn vader. Samen hebben ze de ellendige tijd rond de dood van mijn vaders eerste vrouw doorstaan. Sinds de begrafenis van mijn vader, in 1994, heb ik Jan niet meer gezien.‘Het was mooi vanmorgen,‘ zegt hij, 85 jaar inmiddels.