tropenhelm

Tropische mijmeringen van een jonge vader

tropenhelm“Ik droomde ervan, toen ik al die brommers zag, dat ik erop zou zitten,” zegt Rosa. “En nu zit ik erop!” Het is zeven uur ‘s avonds. Palmbomen zwiepen heen en weer in een stevige warme wind. Rosa zit voorop, ik in het midden, Ingrid achterop. Rosa’s handen omklemmen het stuur. Links en rechts van de weg gaan handen ter begroeting omhoog naar de kleine blondine die kraaiend van de pret de motor lijkt te besturen. Goed dat Tooske’s camera’s hier niet in de buurt zijn: een meisje van vier zonder helm voor op een motortje zou ongetwijfeld goed zijn voor een minutenlange uitbrander van bitchy mamma.

Raar gevoel
“Moet voor jou ook een raar gevoel zijn,” zegt Ingrid later, als Rosa uitgeteld op bed ligt. “Vijftien jaar geleden reed je hier ook rond, met een vriendin achterop. En nu zit je hier met je gezin op zo’n opgevoerde brommer.” Life goes on, maar je knippert soms inderdaad met je ogen bij de taferelen die je voorgeschoteld krijgt.

naiharn_beach1Tuinslang als douche
Begin jaren negentig doorkruiste ik Thailand, als journalist met rugzak. In Nai Harn beach, een idyllische baai, zat ik een paar dagen in een klassieke traveller’s hangout, Sunset Bungalows geheten. Op bezoek bij een vriend die bezig was aan een roman die nooit af zou komen. Vanuit onze simpele houten hutjes – met een tuinslang als douche – lachten we om de toeristen van het luxe hotel die dezelfde baai met ons deelden. En, je raadt het al, nu zit ik uitgerekend in dat hotel. Van Sunset is niets meer over. ‘De eigenaar is weg gepest door de projectontwikkelaars,’ zegt mijn vriend. Ook hij vertoefde vijftien jaar geleden op deze plek. Ook hij is hier weer teruggekeerd, ook met vrouw en kind. Kortom, volop stof voor tropische mijmeringen over het leven.