Kraampost is leuk. Vanochtend nog, ik hol met een juichkreet naar de voordeur en gris de kaarten uit handen van de postbode. Tussen het rompertje dat mijn tante Marga stuurde, zat echter ook een dompertje. Een blauwe envelop.
Vizier
Nee, niet voor mij gelukkig, en ook niet voor Ingrid maar voor IJ.J.J. Hanssen. Koud drie weken oud heeft de Belastingdienst die arme IJsbrand al in het vizier. Nee inderdaad, leuker kunnen het niet maken. Maar kunnen het zelfs niet leuker verpakken? Het is al treurig genoeg dat een baby een SOFI-nummer toegewezen moet krijgen – welke doorgedraaide bureaucraat heeft dat ooit bedacht? – maar, máák er dan wat van! Waarom die fletsblauwe envelop op een kind afsturen? Waarom dat dorre, door de computer uitgebraakte briefje dat afsluit met de zin ‘deze kennisgeving is in een geautomatiseerd proces vervaardigd en is daarom niet ondertekend.’ Kortom, waarom ouders het gevoel geven dat er een potentiële belastingbetaler is geboren in plaats van hun kind. Ach, natuurlijk kúnnen ze het veel leuker maken, daar in Den Haag. Ze zijn gewoon te beroerd om een cent uit te geven aan een paar creatieve geesten die passende communicatiemiddelen kunnen bedenken. Zelfs als ze een heel leven geld van je gaan opstrijken, kan dát er niet af.
