anti-kind boek cover

De Anti-Kinderlozen Partij (AKP)

anti-kind boek coverNog even en elke horecagelegenheid kent niet alleen een rookvrije zone maar ook een kindervrije zone. Nog even en onze kinderen moeten op de stoep achterblijven in bewaakte overdekte geluidsdichte speelhokken die openbare ruimten worden gebouwd.

Kinderlozen worden steeds brutaler
Nog even want, kinderlozen worden steeds brutaler. Nu de geboortecijfers teruglopen, ruiken ze hun kans. Onder de almaar groeiende groep grijsaards vinden ze een dankbaar publiek. Kleinkinderen op bezoek krijgen, is leuk. Maar het moet niet te lang duren. Oppassen? Logeren? De überfitte opa’s en oma’s van tegenwoordig reizen, bridgen, dansen, wandelen en fietsen liever. Snotbellen afvegen? Sorry, we boeken net een reis naar Vancouver. Het Mein Kampf der kinderlozen is een tijdje terug verschenen. Met hun ‘Anti-Kind Boek’ willen de auteurs, Camiel de Vries en Hanna de Heus, het ‘laatste taboe van Nederland’ slechten: bewuste kinderloosheid.

Slechte investering
In 79 columnachtige hoofdstukjes sommen De Vries en De Heus alle denkbare argumenten tegen kinderen krijgen op. Een greep: ‘Kinderen kosten handen vol geld en brengen maar een klein beetje kinderbijslag binnen. Financieel gezien zijn ze de slechtste investering denkbaar. Kinderen verwachten zorg. Hebben ze geen zorg meer nodig, dan gaan ze het huis uit, en komen alleen nog thuis om hun was te laten doen en hun maag vol te eten. Ouders zeggen wel dat kinderen hen jong houden, maar als je naar hun uiterlijk kijkt, zie je vaak het tegenovergestelde. Moe en afgetobd halen moeders met hangborsten ligakoeken uit grote omatassen. Kinderen stinken. Kinderen zorgen voor slapeloze nachten. Kinderen zijn lastig en gemeen. Ik betrap me erop dat ik kinderen eerder als onpersoonlijke aanhangsels beschouw, als dingen eigenlijk, dan als individuen met een eigen karakter en persoonlijkheid.’

Harde maatregelen
De kinderhaters bepleiten ‘harde maatregelen’ tegen die onpersoonlijke aanhangsels. Zandbakken, speeltuinen, schoolpleinen moeten worden omheind met schrik- of prikkeldraad. Supermarkten worden, tussen zes en acht uur ’s avonds en in het weekend, verboden terrein verklaard voor kinderen. Kinderen die met trein en bus reizen moeten net zo worden vastgesnoerd als in een auto. Opstaan moet hen nagenoeg onmogelijk worden gemaakt, tenzij om het voertuig te verlaten.’

Tegengas
Als je het woord kinderen vervangt door joden past het Anti-Kind Boek zo in de kast van Joseph Goebbels. Kortom, tijd voor tegengas. Tijd om het échte laatste taboe van Nederland aan te pakken: de (bewust) kinderlozen. Onze samenleving houdt zichzelf in stand bij de gratie van het feit dat mensen bereid zijn er kinderen in groot te brengen. Zonder volgende generaties vallen de pijlers onder alle collectieve voorzieningen weg. Onderwijs, sociale voorzieningen, medische voorzieningen – een snel krimpende bevolking zou het hele stelsel onbetaalbaar maken en het land veranderen in een bejaardensoos. Alleen de rijken kunnen zich nog een (Fillippijnse) verpleegster en een (Poolse) arts permitteren, de rest helpt elkaar.

Kinderlozen kosten geld
Ouders voorkomen deze nachtmerrie doordat zij aandacht, liefde en geld in hun kroost investeren. Kinderlozen zijn daarentegen de parasieten van de samenleving: ze profiteren van alle collectieve voorzieningen zonder een toereikende bijdrage te leveren aan de instandhouding van dit systeem. Zeker, ze betalen belasting, net als ieder ander. Maar ze betalen niets extra terwijl ze wel genieten van alle voorzieningen die dankzij ouders tegen lage kosten kunnen worden aangeboden. Kinderlozen kosten ouders dus handenvol geld. Ze varen mee in de boot maar zijn te beroerd om te roeien. Sterker, ze hangen als ballast buiten boord. Kinderlozen zeggen wel dat kinderloosheid hen jong houdt, maar als je naar hun uiterlijk kijkt, zie je vaak het tegenovergestelde. Eenzaam en verzuurd halen botox-wijven met plastic tieten een paar vitaminepillen uit hun Prada-tas. Kinderlozen stinken naar eigen waan. Ik betrap me erop dat ik kinderlozen eerder als onpersoonlijke aanhangsels beschouw, als dingen eigenlijk, dan als mensen die verantwoordelijkheid durven te nemen voor anderen en voor zichzelf.

Nieuwe politieke partij
Daarom begin ik een nieuwe politieke partij, de Anti-Kinderlozen Partij. Vaders en moeders, sluit u aan bij onze beweging en zorg ervoor dat dankzij uw stem de volgende harde maar noodzakelijke maatregelen genomen kunnen worden. Kinderlozen zonder adoptiewens worden na hun 44-ste jaar uitgesloten van alle collectieve voorzieningen. Pensioen, arbeidsongeschiktheids- en werkloosheiduitkering, levensloopregeling, studiebeurs, huursubsidie: ze mogen voortaan zelf sparen voor hun eigen geluk. Met terugwerkende kracht: alle tot aan het 44-ste jaar ontvangen bijdragen uit de collectieve pot – inclusief de subsidie op schoolboeken en collegegeld – worden terugbetaald. En: voor kinderlozen gaat een successierecht van 100 procent gelden: na overlijden van een kinderloze dienen de erfgenamen het gehele vermogen over te dragen aan de staat. Alleen onbedoeld kinderlozen blijven gevrijwaard van deze nieuwe wetten, mits zij, bij voorkeur op medische gronden, kunnen motiveren waarom hun kind- of adoptiewens onvervuld is gebleven. Volgens het CBS blijft één op de vijf mensen kinderloos. De economische paragraaf van ons partijprogram kan dan ook kort blijven: met de AKP aan de macht, verdwijnen begrotingsproblemen als sneeuw voor de zon.

Het Anti-Kind Boek, Camiel de Vries en Hanna de Heus, Uitgeverij ASPEKt. Prijs: € 14,95.

Dit artikel verscheen eerder als column in het tijdschrift Best Life.