Eind vorig jaar ging het kerstwonder van moeder Janneke Schoonhoven in vervulling: na meer dan een half jaar in de Nederlandse ambassade in Damascus te hebben gebivakkeerd, keerden haar kinderen Sara en Ammar terug naar het warme nest in Oude Pekela. En kort daarna voltrok zich opnieuw een onverklaarbaar wonder. Twee weken na de terugkeer van haar kinderen, lag Janneke’s boek Kom niet aan mijn kinderen al in de boekhandel. Voor vader Hisham, die er mee instemde zijn kinderen naar Nederland te laten vertrekken, heeft ze geen goed woord over: ‘Hisham, je bent een hypocriete psychopaat, je bent ziek in je hoofd.’
Ambassadekinderen Ammar en Sara
Al twee maanden zijn ze in Nederland, de ‘ambassadekinderen’ Ammar en Sara. Het tweetal werd in augustus 2004 door hun vader Hisham El-Hafez meegenomen naar Syrië. Daar zouden de kinderen ruim twee jaar verblijven, tot ze in 2006 op miraculeuze wijze naar de Nederlandse ambassade in Damascus ‘vluchten’. Aan minister Ben Bot de taak de kloof te overbruggen tussen het Syrische familierecht, waarin de vader het voor het zeggen heeft, en het Nederlands recht waarin moeders wil wet is. Na de nodige diplomatieke acrobatiek keerden de kinderen eind december 2006 inderdaad terug naar huis. ‘Nu eindelijk rust,’ verzuchtte moeder Janneke bij hun terugkeer, maar in retrospect kunnen we deze verzuchting niet eens half serieus nemen. Want mamma had niet stil gezeten toen haar kinderen in de ambassade zaten. Nee, ze had over de hele kwestie een heus boek geschreven!
Kom niet aan de kinderen van Janneke Schoonhoven
En wát voor een boek! Het is een ijzingwekkende afrekening geworden, een karaktermoord waar Donna Corleone haar grootste respect aan zou betuigen. Ja, Janneke heeft zich lekker laten gaan: pagina na pagina wordt gevuld met scheldkanonnades aan het adres van haar voormalige geliefde, Hisham El-Hafez wordt weggezet als een achterbakse kinderontvoerder die de titel ‘vader’ niet eens waardig is. Ook al draagt hij geen baard en ging hij – tot zijn huwelijk met Janneke in een crisis belandde – als een keurig ingeburgerde ambtenaar door het leven, de modelallochtoon wordt hoe-dan-ook in het pak genaaid als de fundamentalist uit Verwegistan met wie geen land te bezeilen was. Janneke heeft haar oprispingen uncensored laten optekenen door Marlou Roossink, een ‘journaliste’ voor wie het hoor- en wederhoor principe kennelijk heiligschennis is want Hisham zelf, toch het lijdend voorwerp, komt welgeteld nergens aan het woord.
Transformatie
Maar eerlijk is eerlijk: die Roossink schrijft wel lekker want deze moedermaffiathriller leest als een trein. Het begint allemaal zonnig tussen het Pekela-Damascus koppel. In het eerste deel van het boek vertelt Janneke hoe haar hartje harder ging bonzen onder de zon van het Kroatische Opatija. ‘Ik was helemaal verkocht,’ laat ze optekenen. Maar lang zou dat niet duren. De Syriër transformeert van een gepassioneerde minnaar in een even kwaadaardige als gladde booswicht. Het breekpunt is volgens Janneke de geboorte van zoon Ammar. Want, wat deed die dekselse Hisham toen zijn vrouw aan het puffen was? Lees even mee: ‘Terwijl ik lag te zwoegen op de ontsluiting, wist Hisham met zijn mooie praatjes al het vrouwelijke personeel in te palmen.’ En, beweert de Oude-Pekelase, vervolgens zou manlief tekeer zijn gegaan tegen haar omdat zijn nieuwe zoontje autistisch bleek! Ja, in het Sint Lucas Ziekenhuis in Winschoten, zouden zich helse taferelen hebben afgespeeld. Bij navraag blijkt het medisch personeel zich niets te herinneren van enige onregelmatigheid. En wat zegt vader Hisham van zijn rol als hospitaalverleider? ‘Dit zijn hele gemene leugens. Hier klopt echt niets van, ik moest zelfs huilen bij de bevalling van Ammar!’
Janneke Schoonhoven kent geen genade
Moeder Janneke kent echter geen genade. No mercy! Na de bevallingsperikelen, schroomt ze niet om kond te doen van haar bedgeheimen. Nee, ontboezemt Janneke, seks met Hisham was zeker geen straf, maar wel een verplichting. ‘Of ik nu ziek was, kotsend over de bank lag of god weet wat voor een koorts had, dat maakte hem niet uit. Hij wilde altijd. (..) Zelfs mijn ongesteldheid hield hij keurig bij en op die dagen had ik verlof.’ De libido van Hisham was zelfs zo ontembaar dat Janneke meldt zich geregeld ‘een hoer’ te voelen: ‘Soms voelde ik me zo smerig dat ik na het vrijen wachtte tot hij sliep en daarna onder de douche sprong om me van buiten en liefst zelfs van binnen schoon te spoelen.’
Janneke’s tirades
En zo gaat het maar door. Hoerenlopen, overspel, manipulatie, kinderontvoering? Er is haast geen vergrijp te bedenken of het behoort tot het arsenaal van Hisham. Het gefoeter daalt halverwege het boek tot rioolniveau als Janneke redeloos begint te tieren: ‘Hisham, je bent een hypocriete psychopaat, je bent ziek in je hoofd.’ Thuis in Damascus begrijpt vader Hisham weinig van Janneke’s tirades. ‘Ik snap werkelijk niet waarom ze dit doet. Wat wil ze bereiken met al die leugens? Dit is voor niemand goed, ook niet voor Sara en Ammar. Ik dacht dat ze de kinderen juist uit de publiciteit wilde houden?’ Volgens de Syriër is moeder Janneke uit op commercieel succes. ‘Dit is gewoon kassa voor haar.’
Conclusie
Janneke sluit haar boek af met een curieuze conclusie. ‘Ik zal mijn kinderen geen strobreed in de weg leggen om contact met Hisham te hebben. Hij blijft hun vader.’ Huh? Welke moeder laat haar kinderen omgaan met een ‘psychopaat’, een egoïstische, kwaadwillende bedrieger? maar toch heeft moeder Janneke er geen enkel probleem mee als haar kinderen contact hebben met deze ‘psychopaat’. Haar wraaklust bevredigd, poseert Janneke in de epiloog als de redelijkheid zelve. Hoe lang ze deze pose kan volhouden, is niet duidelijk. De publicatie lijkt geen lang leven beschoren. Behalve de karrenvracht smaad die ze over haar ex uit kiepert, presteert Janneke het ook om privéfoto’s van Hisham aan den volke te tonen. Op dit moment onderzoekt de Syriër samen met zijn advocaat de mogelijkheden om een rechtszaak aan te spannen. Je hoeft geen Moszkowicz te heten om deze zaak te winnen: het portretrecht verbiedt eenieder simpelweg om foto’s publiceren zonder toestemming van de geportretteerde persoon. Wees er dus snel bij als je het boek wilt aanschaffen, voordat het juridisch prijsschieten begint.
Kom niet aan mijn kinderen
door Janneke Schoonhoven
Uitgeverij De Kern
ISBN 9789032500184
€ 16,50
‘Basisscholen maken kinderen dyslectisch.’ Met deze kernachtige uitspraak gooide ontwikkelingspsycholoog Ewald Vervaet in een 
Fulltime werken en ouderschap blijkt minder lastig te combineren dan vaak wordt aangenomen. Negentig procent van deze ouders vindt dat zij voldoende tijd over houden voor hun kinderen. Slechts 14 procent van hen stelt dat de kinderen er bekaaid vanaf komen. Dit blijkt uit een onderzoek van Marketresponse.
Big Brother wordt Big Dad… Nog ff en je weet elke minuut van de dag waar je kind uithangt. Hoe? Je geeft je kind een met GPS uitgerust mobieltje en via (mobiel) internet kun je haar lokatie bepalen. ‘Oh, ze is nog aan he spelen bij dat vriendinnetje. Hee, hij is niet meer op dat voetbalveldje…’