Hoe overleef ik een pretpark?

Je kind kan er geen genoeg van krijgen maar menige vader huivert bij de gedachte aan tollende achtbanen en suizende glijbanen met namen als Canon Ball, Cycloon en Barracuda. Toch is er, zeker in deze tijd van herfstvakantie, geen ontkomen aan. Henk Hanssen nam zijn zoon en een vriendje mee naar Duinrell. ‘Wow, ik voel me net James Bond. Moet je ook doen, pap!’

Wild Wings
Mijn zoon IJsbrand is pas tien jaar jong. Toch moet ik af en toe mijn meerdere in hem erkennen, zoals hier, aan de voet van de duizelingwekkende sky fly-attractie Wild Wings. Waar hij dolenthousiast in de rij gaat staan, sta ik aan de grond genageld, starend naar een reusachtige stalen arm die een twaalf vliegtuigjes schuin omhoog tilt. Vergeet de brave kermisvliegtuigjes, dit is het serieuzere werk: de arm schiet al cirkelend tientallen meters de lucht in terwijl de inzittenden met de armen gespreid op de vleugels hun privévliegtuigje helemaal over de kop zwiepen. Er wás een tijd dat ik geen genoeg kon krijgen van koprollen in het luchtledige, nu weersta ik IJsbrands aansporingen met de smoes dat er toch iemand een foto van hem moet maken.
‘Ik ben óók een mietje, hoor,’ zegt Gideon, zijn half jaar jongere vriendje, troostend. Gelukkig, ik ben niet de enige die niet een Wild Wing durft te stappen. Samen kijken we hoe IJsbrand als een volleerde straaljagerstuntpiloot een demonstratievlucht ten beste geeft. Even later duikt hij glunderend weer naast ons op.
‘Supergaaf!’
De attractie komt met stip binnen in zijn persoonlijke Attractie Top-5, naast de achtbanen Joris en de Draak van de Efteling en Troy van Toverland.

Theetuin
Wild Wings is de nieuwste trekpleister van Duinrell, het in de Wassenaarse bossen gelegen pretpark dat al in 1935 zijn poorten opende voor het publiek. Onder regie van de broers Philip en Roderick van Zuylen van Nijevelt – het landgoed is eigendom van deze adellijke familie – is ‘de theetuin met speeltoestellen’ in de loop der decennia uitgedijd tot een park dat jaarlijks 1,3 miljoen bezoekers trekt. Op de een of andere manier hebben wij Duinrell nog nooit bezocht – als ex-Brabander ben ik meer georiënteerd op de Efteling – maar daar komt verandering in, en dat in een razend tempo. IJsbrand en Gideon negeren het sfeervolle sprookjesdeel (‘Te kinderachtig!’) en hebben zelfs geen oog voor de stalletjes met geglazuurde appels en suikerspinnen: ze worden als magneten aangetrokken door alles wat spint, zwiert en beweegt. De piratenschommel, de botsauto’s, een grote houten kaars waar ze hun stoeltje op eigen kracht naar de top hijsen om het vervolgens te laten vieren en de Aquashute, een achttien meter hoge, met een dun laagje water bedekte glijbaan waar ze met een snelheid van 45 km/uur in een sleetje vanaf roetsjen.

‘Ik voel me net James Bond’
Een van de beste attracties – volgens onze jeugdige recensenten – ligt enigszins verscholen bij de slotgracht van Rick’s Avonturen Burcht, het kasteel waar Duinrells icoon Rick de Kikker resideert. Omdat niemand er gebruik van maakt, vallen de twee tot in de boomtoppen reikende schansen ons aanvankelijk niet op.
‘Het is een katapult!’ roepen IJsbrand en Gideon nadat ze een bordje met uitleg hebben gelezen.
‘Mag ik erin?’
Nog voor ik antwoord heb gegeven, zit IJsbrand al grijnzend in een soortement speedbootje. Het voertuigje blijkt pas in werking als we een euro in een gleuf laten vallen maar na onze donatie én nadat IJsbrand een ruk aan het startkoord heeft gegeven, gebeurt er niets. We dreigen teleurgesteld af te druipen tot Gideon de veiligheidsinstructie nog eens leest en tot de conclusie komt dat we de poort moeten sluiten. Plotseling komt alles in beweging. Een onzichtbare ketting trekt IJsbrand omhoog, boven gekomen zwaait hij nog even naar ons om daarna inderdaad gekatapulteerd te worden. Hij zoeft over de schans, zweeft een paar seconden door de lucht en klettert als een stuntman op het water.
‘Wow, ik voel me net James Bond,’ zegt hij even later. ‘Moet je ook doen, pap!’
Ik grabbel voor de vorm in mijn portemonnee en haal er een AH-muntje uit. Met het excuus dat ik geen euro’s meer heb, weet ik aan de katapult te ontkomen.

Glijvlucht door het luchtledige
Terwijl zich boven ons donkere wolken samenpakken, haasten we ons naar het deel van het park waar de collectie achtbanen zich bevindt. Via de kikkerachtbaan, een gemoedelijk treintje dat met veertig km/uur over de rails kronkelt, komen we in de stemming voor de Dragonfly. Gideon haakt af bij het zien van het door de bomen wervelende spoor, IJsbrand en ik stappen in voor een spectaculaire, 361 meter lange glijvlucht door het luchtledige.
‘Nu durf ik ook in de Wild Wings!’ zeg ik – met nog natrillende benen – tegen hem maar helaas begint er een fikse najaarsbui neer te dalen. Niet getreurd: in menig pretpark ben je bij nattigheid gedwongen je te vermaken in een overkapte speeltuin, bij Duinrell kunnen wij terecht in het Tikibad waar maar liefst een hele kilometer aan waterglijbanen op ons wacht. Als we het bad inlopen, prent ik de jongens in: ‘Bij elkaar blijven en kom bij deze stoel terug als je elkaar kwijt bent.’ Ik heb mijn tas nog niet laten vallen of zijn ze al weg gesprint. Juist wanneer ik me mijn eentje aan de Canon Ball-glijbaan wil wagen, komt Gideon aan wandelen: hij is IJsbrand kwijtgeraakt. Een zakje chips, zes sultana’s en een pakje Chocomel later komt de durfal eindelijk aan dribbelen. ‘Die Cycloon joh, ik draaide helemaal rond en toen…’ Er volgt een verhaal dat bijna net zo onnavolgbaar is als de waterkolken die hij heeft doorstaan. ‘Kom pap, jij gaat nu mee in de Blits & Flits!’ Er zit niets anders op. Ik moet zien te voorkomen dat hij straks in alles mijn meerdere is.

Alle info over Duinrell kun je hier vinden. Toegangsprijzen vanaf € 16,50.