pont du gard provence cycletours gezinsvakantie

Pedaleren in de Provence

https://youtu.be/pdQYpwMSYko

Eigenlijk heeft hij niets met groepsvakanties. Toch ging Henk Hanssen met zijn kinderen Rosa (15) en IJsbrand (10) én een groep reisgenoten fietsen in Zuid-Frankrijk. En, beviel het? Lees en kijk hoe een solerende vader bezweek voor de formule van een groepsvakantie à la carte.

pont du gard provence cycletours gezinsvakantie

De route brengt ons langs onverwachte zwemplekken, zoals dit strandje bij de Pont du Gard.

Etappe winnen
Uiteraard hebben we samen naar de bergetappes in de Tour gekeken maar op de colletjes van de Alpillen, de drie- tot vierhonderd meter hoge kalkstenen heuvels die de opmaat vormen tot het Luberon-gebergte, zie ik de benen van IJsbrand (10) nog niet geïnspireerd rondmalen. Ja, als er afdaling in zicht komt, schuift hij net als Chris Froome zijn bilnaad over zijn stang en helt vervaarlijk met zijn hoofd over het stuur, zodra de weg weer omhoog cirkelt, valt hij weer terug naar de achterste gelederen. Even voorbij de boven de zonbestreken velden uittorende burchtruïne van Les Baux, een tegen de wanden gevleid dorpje waar ooit het woord pittoresque moet zijn uitgevonden, ga ik naast hem fietsen om hem moed in te spreken. ‘Het gaat best,’ zegt hij. Mueslireep? Water? Nee, nergens behoefte aan. Hoe ver het nog is tot de camping, wil hij weten. ‘Tien kilometer ongeveer,’ antwoord ik. Tot mijn verbazing gaat hij op de pedalen staan en spurt als een kleine Contador tegen de zesprocentshelling op. ‘Doei! Ik wil de etappe van vandaag winnen!’

kasteel provence cycletours

Facultatieve groepsvakantie: terwijl de kinderen het weerwolven-spel spelen, trek ik erop uit om het avondlicht op het château van Tarascon te bewonderen.

Groepsvakantie à la carte
Bij voorkeur vermijd ik groepsvakanties. In plaats van achter een vlaggetje aan te lopen en een voorgekauwd programma te volgen, zoek ik het liever allemaal zelf uit, ook al kost me dat zeeën van tijd en valt minstens de helft van mijn minutieuze voorbereidingen door onvoorziene omstandigheden in het water. Voor de Cycletours-formule maak ik dit jaar een uitzondering. Deze reis blijkt een groepsvakantie à la carte: je mág samen fietsen, zwemmen of op ontdekkingstocht gaan maar er bestaat geen enkele vorm van verplichting, zelfs geen sociale druk. Een paar uur wijn savoureren bij een van de vele salon de dégustations die we passeren? Olijfolie proeven? Pootje baden bij een riviertje? Er is niemand, ook geen reisleider, die je een strobreed in de weg legt. De enige verplichting die er bestaat, voor zover je daar nog van kunt spreken, is dat je aan het eind van een fietsdag je tent op de aangewezen camping opzet – al was het maar omdat de bus van Cycletours daar je bagage heeft neergezet. En behalve dat beschikt de bus ook over een koelkast waar je een koud biertje uit kunt pakken.

veldkeuken provence cycletours

Met wat hulp van de groep tovert kokkin Miranda elke avond een driegangenmenu op de klaptafels.

‘Gij zult genieten’
Het driemanschap dat onze reis begeleidt – mecanicien Dirk, een vrolijke Drent voor wie geen vraag teveel is, kokkin Miranda uit Utrecht en Rick, de Amsterdamse student die de kinderen begeleidt – legt ons slechts één wet op: gij zult genieten. Of je dat nu groeps- of gezinsgewijs of individueel doet, maakt hen niet uit. Zij zijn er enkel om ons vakantiegenot te faciliteren, benadrukken ze. Ze sjouwen met tassen en tenten, staan op fietsdagen met versnaperingen langs het parcours en bouwen de veldkeuken op waar Miranda elke avond een even smakelijk als verrassend driegangenmenu op weet te bereiden. Bij al dit werk wordt hulp overigens wel gewaardeerd: zo spreken we af bij toerbeurt corveediensten te verrichten zodat het groente snijden, het tafeldekken en afwassen niet alleen op hun toch al zwaarbelaste schouders komt te rusten. Gehoor geven aan het genotsgebod is in deze setting een koud kunstje. Ik hoef geen boodschappen doen, geen water naar de tent te sjouwen, niet te priegelen met mijn benzinebranders: de enige taak die me rest is een keuze te maken uit de keur aan verlokkingen die de Provence biedt.

wijngaard provence cycletours

Eindeloze wijngaarden: steeds weer fiets je iconische Provence-plaatjes binnen.

Perzikkenboomgaarden
Een klus die trouwens nog niet meevalt. Moeiteloos begrijp ik waarom de voormalige Romeinse provincia favoriet was bij verdienstelijke centurions van Caesar c.s. die er na jaren strijd een stek mochten uitzoeken om rustig te verpozen. Zelfs de meest verstokte campingklever zal worden verleid zijn klapstoel te verlaten om zich te laven aan de verrukkingen van dit tussen het Rhônedal, de Middellandse Zee en de Alpen begrensde gebied. Onze uitgekiende route voert langs duizenden jaren oude aquaducten, meanderende riviertjes, nectarine- en perzikkenboomgaarden, zonnebloemen- en lavendelvelden, een gezegend landschap dat af en toe worden onderbroken door dorpen en stadjes waar je op elke kronkelende straathoek een sd-schijfje vol kunt schieten. De culi’s onder ons deponeren hun ’s ochtends gesmeerde stokbrood in de poubelle om zich rond twaalven op lommerrijke terrassen terug te trekken, history buffs struinen in Avignon door het Palais des Papes en kunstminnaars lopen in Arles in de voetsporen van Van Gogh of luisteren op de begraafplaats van Lourmarin naar een verhaal over de aldaar begraven filosoof Albert Camus.

spelletjes kinderen cycletours

Van pictionary en fietsen en van zwemmen tot yoghurtsjoelen: onder regie van Rick (uiterst rechts) wordt er haast non-stop gespeeld.

Yoghurtsjoelen
En de kinderen? Eh, niet gezien! Nou ja, nauwelijks dan. Eerlijk is eerlijk: een niet onaanzienlijk deel van al die geschiedkundige en culturele rijkdom gaat geheel aan hen voorbij. De koters, die in leeftijd variëren van tien tot achttien jaar, dompelen zich vooral onder in elkaar. Fietsen (‘Wie is er het eerst op de volgende camping?’), zwemmen, voetballen, kletsen en vooral eindeloos pretmaken (inclusief yoghurtsjoelen, pictionary, waterballonnengevecht en weerwolven) zijn hun voornaamste bezigheden. ‘Weet je waar ik aan kan zien dat jullie nu vakantie vieren?’ vraag reisgenoot Onno aan een groepje kinderen dat tijdens een pauze van de laatste fietsdag op een dorpspleintje naast elkaar uitpuft, met de ruggen geleund tegen een afgebladderd Eerste Wereldoorlog monument.
‘Omdat we bezweet zijn? ‘ oppert een van hen.
‘Nee.’
‘Omdat we fietskleren aan hebben?’
‘Ook niet.’
‘Omdat we op een Frans pleintje zitten?’
‘Nee. Omdat jullie geen mobiele telefoon in je hand hebben. In Nederland zouden jullie naast elkaar zitten te whatsappen. Nu zitten jullie echt met elkaar te praten.’

Kijk hier voor meer info over deze reis.