Daverende drillbeats en mislukte mangopannenkoeken

Wanneer je boeken schrijft over pubers kun je niet volstaan met een beetje de literatuur bijhouden. Je moet letterlijk voeling houden, jezelf letterlijk onderdompelen in de puberwereld. Vandaar dat ik deze Krokusvakantie in gezelschap van drie stuiterballen een reisje ondernam naar een bungalowpark in Noord-Limburg. Voorafgaand aan mijn vakantie wensten vrienden me ‘sterkte’ en ‘veel plezier’. Het sarcasme was niet nodig: ik ben net terug en heb een van mijn beste vadervakanties achter de rug.

Pubers: tijdelijke mismatch tussen brein en body
Met hun vaak luidruchtige en impulsgedreven gedrag bezorgen pubers zichzelf een slechte reputatie. Of krijgen ze die naam doordat onze snel verouderende samenleving steeds minder rekening wenst te houden met puistenkoppen die stoeien, schreeuwen, maf doen en onhandig over hun benen struikelen omdat hun benen sneller groeien dan hun hersenen kunnen registreren? De puberteit is een karakteristieke tussenfase. Biologisch bezien zijn pubers bijna volwassen, in geestelijk opzicht hebben ze nog een lange weg af te leggen. Het is deze mismatch tussen brein en body die voor een belangrijk deel hun gedrag verklaart. ‘Teenangers are the most misunderstood people on the planet,’ zegt de Indiase schrijver Nitya Prakash die ik in Pubermanagement aanhaal. ‘They are treated like children and expected to act like adults.’

Op weg naar Centerparcs
Enerzijds enorme bravoure demonstreren, anderzijds nog vragen of jij hun vingernagels wilt knippen en sokken bij je hebt. Enerzijds zich volkomen asociaal gedragen, anderzijds niets ondernemen zonder ‘heilige’ vrienden. Zolang vrienden erbij zijn, lukt alles. Zelfs wandelen. Op weg naar ons Centerparcs bungalowtje in America maak ik een tussenstop in De Maasduinen. Als ik alleen met mijn vijftienjarige zoon Finn (op zijn verzoek is zijn naam geanonimiseerd) op pad was gegaan, had hij het verdomd uit de auto te komen om dit schitterende nationale park in Noord-Limburg te gaan verkennen. Maar, de goden zijn geprezen, hij heeft twee vrienden meegetroond, Josh en Daan (op hun nadrukkelijke verzoek zijn ook deze namen geanonimiseerd) en opeens is het geen moeite meer om de paden in te slaan.

Pranks en practical jokes
Rennend schieten de jongens voor me uit. Soms slenteren ze achter me aan en hoor ik ze in wisselende volumes praten over rapmuziek, TikTokfilmpjes en voorvallen op school. Ondertussen speuren ze hun hersenen af naar pranks, practical jokes waarmee ze elkaar op het verkeerde been kunnen zetten. Rustzoekende stellen kijken verstoord op als de jongens gierend van de lach besluiten om hun jacks andersom aan te trekken: met de ritsen op hun rug marcheren ze een paar honderd meter door het rulle zand rond het Reindersmeer. Even later staan ze me slap van de lach op te wachten en hebben ze hun jacks ónder hun hoodies aangetrokken waardoor ze eruit zien alsof ze er al twee jaar sportschoolbezoek op hebben zitten. In werkelijkheid oriënteren ze zich nog op een fitnessclub.

Wie heeft er zijn zwembroek al aan?
Als we aan het eind van de middag het park naderen, hoor ik ze op de achterbank aan elkaar vragen wie van hen zijn zwembroek al aan heeft aangetrokken. Ik moet me beheersen om niet volmondig ‘ik!’ te roepen. Mijn hele jeugd lang trok ik mijn zwembroek onder mijn spijkerbroek aan wanneer we op vakantie gingen, ook al betekende dat nog twaalfhonderd kilometer plakken op het skai van een VW Variant tot we in een zijrivier van de Ardèche konden plonzen. De jongens hoeven nu niet zo lang te wachten. Na snelle kamerinspectie en een korte verbouwing (ze sjouwen met bedden heen en weer zodat ze met z’n drieën naast elkaar kunnen slapen), haasten ze zich de koude avond in op weg naar het tropisch golfslagbad. Met de bontgekleurde handdoeken om de nek geslagen zie ik hun stakerige stelten tussen de grijze huisjes verdwijnen. Nee, pap gaat niet mee. Pap heeft even rust om te mijmeren. Want, eerlijk is eerlijk, er zijn wel een paar dingen waar je tegen moet kunnen als je met drie pubers op stap gaat.

Gelukkig stinkt hond Marley uit haar bek
Een tapijt van lege chipszakken. Een oerwoud van lege icetea flessen. Dat het licht opeens wordt uitgezet terwijl je onder de douche staat (in onze bungalow zit het lichtknopje van de badkamer in de gang). Een excessieve geurproductie die wordt veroorzaakt door zweetsokken, zweetschoenen, over de bank slingerende natte chloorhanddoeken en T-shirts met bloemkoolvormige zweetplekken in het okselgat. Hier heb ik een efficiënte remedie tegen: onze hond. Marley stinkt zo uit haar bek dat de geur van een afgedragen pubersok opeens een heerlijke afwisseling is. Om maar een paar dingen op te noemen.

Daverende drillbeats en mislukte mangopannenkoeken
Maar, zo wil het cliché, je krijgt er wel wat voor terug. Dankbaarheid. Omdat er geen huisregels zijn (behalve je zooi opruimen en na 01.00 de volumeknop dempen). Omdat het gezellig is. Omdat ik appel- en mangopannenkoeken serveer en het uitmaakt dat ze als een halfgare ratjetoe van deeg en fruit op hun borden glijden. Pubers zijn tevreden eters, ze hebben altijd honger. Een blik op hun kwetsbaarheid. En, heel soms, als drillbeats de basconussen van je audioinstallatie zo hard laten trillen dat je autoportieren er bijna afvallen terwijl ze vanaf de achterbank vragen wat je van de oorverdovende lawaai vindt, heel soms het gevoel dat je zelf ook weer even vijftien bent, 15 in 2022. Onbetaalbaar.