Met de i30 presenteerde Hyundai dit voorjaar een auto die geheel op Europese leest is geschoeid. De boodschap is duidelijk: de Koreanen willen gewoon net zo serieus worden genomen als Ford, Opel of Peugeot. Kan Hyundai de strijd winnen met de i30?
De Pony
Jonge vaders kunnen zich hem vast wel nog herinneren: de Hyundai Pony. Vast een serieuze poging tot automobiliteit van Hyundai, maar terugkijkend zou je er nog niet dood in willen worden gevonden. Daarna deden de Koreanen hun stinkende best, maar auto’s die het grote publiek aanspraken leverde dat zelden op, met uitzondering van de SUV’s Santa Fe en Tucson misschien.
Nieuwe poging
Met de i30 doet Hyundai een nieuwe poging, dus vegen we alle vooroordelen en nare herinneringen van tafel. Een frisse blik op de carrosserie van de auto doet verrassen: dat ziet er helemaal niet slecht uit. Redelijk strakke lijnen, mooie koplampunits vóór, achter zijn de lampen eigenzinnig vormgegeven. De inspiratie van de achterzijde lijkt gezocht bij de BMW 1-serie… De lichtmetalen velgen zijn natuurlijk niet standaard maar geven het uiterlijk wat meer cachet. De banden zijn vanzelfsprekend van Kumho.
Ruim
Instappen dan maar. De stoelen geven goed steun en een zitpositie is prima in te stellen. Zelfs aan een lendensteun is gedacht. Overal knopjes voor elektrische bediening, audiobediening op het met leer beklede stuur. Het materiaal van deuren en dashboard voelt goed aan, het is zelfs zacht. Het instrumentarium is mooi blauw verlicht. Voorin is opvallend veel bergruimte en er is een tweede 12V aansluiting. Het handschoenenkastje is aircogekoeld. In de armsteun vinden we nog een verrassing: een aansluiting voor USB en iPod. Een pluim waard, de i30 sluit op dit punt duidelijk aan bij de hedendaagse gebruiker.
Vervelende lampjes
En wel de indicatoren die aangeven of iedereen zijn gordel wel omheeft. Heel goed bedoeld allemaal, alleen springen er ook drie lampjes aan als er eens een keer geen koters op de achterbank zitten. De vorm van de carrosserie geeft een forse dode hoek aan de rechterachterzijde.
Scheef
Achterin zitten zelfs volwassenen redelijk tot goed. De breedte van de bank laat wel wat te wensen over. Bij het ritje naar school konden er met veel pijn en moeite drie zitjes op de achterbank, maar toch klaagde er onderweg één kind: “Ik zit helemaal scheef!” De bergruimte achterin is beperkt, en ook handigheidjes als een leeslampje of eigen 12V-aansluiting ontbreken. Waarom de slimmigheidjes van de voorzijde nou ook niet aangebracht voor de kinderen? Gemiste kans van Hyundai. De bagageruimte is met 340 liter natuurlijk niet wonderbaarlijk groot, maar dat moet je ook niet verwachten bij een hatchback. De op de IAA geshowde Crosswagon biedt meer liters (415).
Naaimachientje
Onderweg zijn met de i30 blijkt een duale ervaring. Wie de motor start, moet twee keer luisteren. De 1.6i benzinemotor klinkt echt als een naaimachientje, een wel heel dun geluid. Daarbij komt nog eens dat de 1.6i zijn 122 pk’s best wil prijsgeven, maar dan wel flink in de toeren gaat draaien, zo’n 3500 bij 120 km/h. En dat levert een hoop lawaai op aan boord. Anderzijds laat de i30 zich makkelijk sturen en is hij goed wendbaar, vooral in de stad een voordeel. Een ruim aantal kilometers bracht ons een brandstofverbruik van ruim 1 op 15, een erg goede score.
Hoera?
De dagen van de Pony zijn allang voorbij, dat is wel duidelijk. Toch kunnen wij maar geen hoera-gevoel krijgen van de Hyundai i30. De auto maakt domweg geen enkele emotie los. Er is – chapeau – voldoende aandacht voor praktisch gebruiksgemak, maar vooral op motorisch gebied zou het allemaal wel wat belevingsvoller kunnen. Een pluspunt bij dit alles is natuurlijk wel de prijs: nog geen twintigduizend euro is niet veel voor wat er in Zuid-Korea voor je op de boot wordt gezet.
IkVader checklist
Isofix ja (2)
Raamblokkering ja
Uitschakelbare airbag voorin ja
Opbergplekken voorin 9
Opbergplekken achterin 6
Aantal gordels achterin 3
Aantal airbags totaal 6
Leeslampjes achterin 0
Bekerhouders achterin 2
12 volt achterin nee
De jacht op de Vinex-vader verloopt moeizaam. Opvoedbladen krijgen de man nauwelijks aan het lezen. Wie de opvoedingsboeken van 1945 tot heden bekijkt, ziet dat pas in de jaren jaren negentig vaders een rol krijgen in de opvoeding. Ook bij de tijdschriften duurde het even, maar anno 2004 zie je steeds vaker de vader opduiken en hij mag ook meepraten over zwangerschap.