De Renault Laguna II was een auto die het imago van ‘Createur d’Automobiles’ geen goed deed. De kwaliteit was niet oké, zo gaf het merk later zelf toe. De nieuwe generatie Laguna moet die nare smaak doen vergeten en van de auto weer een topproduct maken. Is dat gelukt?
Uiterlijk
We beginnen met goed nieuws: de Laguna Estate is wat betreft uiterlijk geslaagd. Met zijn lage neus en zijn slanke lijnen doet hij verfijnd aan, heel anders dan de wat plompe, opgeblazen carrosserie van zijn concurrenten. Een pluim voor de ontwerper derhalve. Wie een paar jaar geleden had gezegd dat een nieuwe Citroën er zo zou uitzien, had de handen op elkaar gekregen. Verder opvallend aan de Laguna Estate: het ontbreken van een echte grille aan de voorzijde, de ver naar beneden doorlopende achterklep en prominente, dik verchroomde dubbele achterlaten.
Poep!
Gebleven van de vorige generatie Renault is de ‘keycard’, een plat plastic schijfje dat in het dashboard geschoven kan worden. De card is nu een ‘handsfree’ card (optie) geworden, die de bestuurder ‘herkent’ en de auto zelf opent of afsluit. Dat afsluiten doet de auto als je wegloopt en hij laat ter kennisgeving een zacht, beschaafd claxongeluid horen. Kleuteroren horen echter heel wat anders. “Hahaha, hij roept ‘Poep!’ als je wegloopt”, aldus Luuk (5). Onhandig kan het systeem echter ook zijn. Voorbeeld: samen met je vrouw ruim je de auto leeg na een dagje uit. Je loopt, keycard in de broekzak, met een paar tassen naar binnen en ‘toet’, de auto gaat op slot. Ook bleek tijdens de testweek de auto soms al op slot te slaan als je er maar omheen liep. ’t Blijft lastig, met die elektronica…
Comfort
Wie instapt en gaat zitten realiseert zich snel waarom comfort een woord van Franse origine is. De Laguna biedt een uitstekende stoel met een lange zitting en veel verstelmogelijkheden. Het stuur is in hoogte en diepte verstelbaar, en zo is een prima zitpositie te creëren. De gebruikte materialen in het dashboard en deuren zijn zacht en doen verzorgd aan. Ergonomisch is alles piekfijn in orde, alles is goed te bedienen. Met het Carminat DVD multimedia- en navigatiesysteem (standaard op de Dynamique) moet je even kijken hoe het werkt, maar dan is het ook simpel te bedienen. Prachtig is hoe bij de navigatie wegsplitsingen op de snelweg in beeld worden gebracht: in een fraaie 3D kleuren illustratie. Opbergplekken zijn er niet zoveel. Wel mooi is dat de asbak verwijderbaar is en dan een extra bergplekje achterlaat. Naast de joystick van het Carminat systeem zit een klein knopje voor de elektrische handrem, die prima werkt. Jammer is wel dat er voorin maar één bekerhouder aanwezig is. Een veilige gedachte is dat ramen en deuren (voor en achter) met één druk op de knop te blokkeren en af te sluiten zijn.
Snel weg
Met de keycard nog in de zak is starten eenvoudig: een druk op de startknop en de 175 pk sterke diesel komt tot leven. 175 pk ja, ook bij Renault spannen ze steeds meer paarden voor de wagen. Met zoveel pk’s win je makkelijk de sprint bij het stoplicht, maar of zoveel vermogen nou echt nodig is… Met 130 of 150 pk, de andere dieselvarianten, komt de gemiddelde huisvader ook prima van zijn plek, zo lijkt ons. Feit is wel dat de sterkste 2.0 dCi diesel sterk bijdraagt aan het vlotte rijgedrag van de auto. Op de snelweg is hij in combinatie met de zesversnellingsbak lekker stil, met 2400 toeren bij 120 km/h. Het verbruik is met 1 op 14,7 alleszins netjes te noemen. Weg van de snelweg bewijst de auto vaders een goede dienst: het onderstel en de wegligging zijn afgesteld op comfort en nodigen uit tot een rustige rijstijl, net wat je nodig hebt met een paar koters achterin. De kids hebben achterin trouwens veel ruimte, al was drie zitjes op de achterbank wat problematisch door de niet meer te bereiken, in de zitting verzonken gordelaansluitingen. Ook hier is bergruimte niet ruim aanwezig, en zitten bekerhouders slechts in de middenarmsteun. Aan een extra 12 V aansluiting en eigen ventilatie is wel gedacht.
Easy flexen
Even achterin koekeloeren. Dat gaat zeer gemakkelijk met de apart te openen achterruit (optie). Daarmee mik je snel wat schooltassen achterin zonder de hele klep omhoog te moeten hijsen. De bagageruimte zelf meet volgens Renault 508 liter. Daar zijn vast alle vakjes meegerekend, want in de breedte is de bagageruimte bijvoorbeeld maar 100 centimeter breed, 20 centimeter minder dan bij de Mondeo Wagon bijvoorbeeld. De buggy van de familie Velthoven paste bijvoorbeeld niet overdwars in de Laguna Estate. Renault monteert aan de zijkanten wel vakjes met uitneembare afscheiding. Verwijder je die, dan past de buggy wel. Waarom moeilijk dan als het makkelijk kan? Lof verdient Renault voor alle haakjes en oogjes om spulletjes aan te bevestigen, en voor het Easy Flex systeem om de achterbank om te laten klappen. Een keer trekken aan de hendel in de bagageruimte en de bank klapt automatisch in twee delen om, en creëert een mooie vlakke vloer.. Zeer eenvoudig, maar wel heel handig. Waarom laten andere autofabrikanten ons dan nog aanmodderen met verwijderbare hoofdsteunen en opklapbare zitting?
Zorgeloze rit?
Wie ervan droomde dat de Laguna Estate de perfecte gezinsauto zou zijn, kan nu wakker worden: dat is deze auto niet. Daarvoor ontbeert hij teveel praktische bergruimte binnenin. Renault mikt met deze auto op de zakelijke markt, en heeft daar ook gelijk in. De Fransen doen er alles aan om de nare herinneringen van de Laguna II weg te poetsen, en slagen daar met deze auto in eerste instantie goed in. Of het probleemkind van weleer dan een wonderkind geworden is? Het is nog te vroeg om daar op te antwoorden. De tijd zal het leren. En de tevredenheidsrapporten van de klanten natuurlijk. Vooralsnog geeft Renault met drie jaar garantie een tijdlang een zorgeloze rit.
IkVader checklist
Isofix ja (2)
Raamblokkering ja
Uitschakelbare airbag voorin ja
Opbergplekken voorin 6
Opbergplekken achterin 6
Aantal gordels achterin 3
Aantal airbags totaal 6
Leeslampjes achterin 1
Bekerhouders achterin 3
12 volt achterin ja
Prins Willem-Alexander is vastbesloten als betrokken vader zijn kinderen groot te brengen. Een betere ‘ambassadeur’ voor het vaderschap kunnen zorgende vaders zich niet wensen, in een tijd waarin de zorg voor kinderen nog altijd een vrouwentaak is. Hoe komt het toch dat mannen niet zorgen?
Als je denkt dat je kind op school leert rekenen, heb je het goed 
In de recent verschenen roman ‘Wat wil de man nog meer’ verhaalt de Engelse auteur John O’Farrell over een dertiger die worstelt met zijn vaderlijke plichten. Herkenbaar vindt Henk Hanssen, de oprichter van de website Ikvader.nl. ‘Het kinderterrein is door vrouwen gekaapt. Vaders worden nog steeds in een figurantenrol gedwongen.’