Deelnemer onthult: 'De AVRO wilde een klunzende vader van mij maken'

“Jullie zijn terecht zeer kritisch over het programma,”schrijft Mark Dop uit Hoorn aan de redactie van IkVader. Woensdag 17 augustus ‘figureert’ hij in het omstreden AVRO-programma Help, ik word vader in de rol van de klunzende vader. Inmiddels heeft hij spijt van zijn deelname. Een paar dagen geleden stuurde hij een brief aan IkVader waarin hij uitlegt hoe en waarom het programma, dat door de AVRO ‘de ultieme vadertest’ wordt genoemd, doorgestoken kaart is. Met zijn toestemming publiceren we delen uit zijn verhaal.

Kritiek is terecht
“Jullie zijn terecht zeer kritisch over het programma en dan vooral de inbreng van kinderloze Tooske Breugem,” schrijft Mark Dop uit Hoorn. Mark, die in oktober vader wordt, werd door zijn vriendin en een stel vrienden voor het programma opgegeven. Van het ene op het andere moment kreeg hij de zorg over de twee kinderen van zijn zus toevertrouwd, de vijfjarige Jesper en Silja van anderhalf.

Geintjes
“Jullie vermelden op de site (zie het artikel Help, ik word vader helpt een handje, red.) dat de makers een aantal geintjes uithaalden om het mij nog moeilijker te maken. Ik zal jullie behalve de reeds genoemde nog een paar voorbeelden opsommen.

• Menigmaals moest een handeling overnieuw omdat het niet goed op de camera stond (het was toch real-life?)
• ‘s Ochtends diende ik op de mensen te wachten voordat ik aan het ochtendritueel kon beginnen, wat dus voor mij geen ritueel is!
• De cameraploeg kwam later dan afgesproken en en dus moesten de kids maar even wachten met wakker worden.
• Aangekomen bij het pretpark mochten we nog ruim een kwartier wachten omdat de heren eens rustig gingen overleggen hoe ze het beste mijn binnenkomst konden filmen.
• In het pretpark ging de gehele team rustig lunchen. Met rustig bedoel  ik een uur. En wij konden wachten voordat we verder konden. Die kleine moest allang naar bed – dat had ik als opdracht gekregen – maar dat was blijkbaar niet nodig. Gevolg: ‘s avonds was ze niet te genieten wat weer voer was voor veel opwindende filmmomenten.
• Je zult ook zien dat ik voortdurend aan het haasten ben. En mede daardoor maakte ik een foutje met het vastklikken van de kleine in de autostoel. Wat meteen in close-up werd gefilmd.
• De programmamakers waren ‘vergeten’ mij het briefje te geven waarop mijn zus een aantal handige tips had geschreven. Die kreeg ik pas ‘s avonds, toen het de AVRO-nanny opviel dat ik die niet gebruikte. De tips gingen over zaken als Bambix bereiden, hoe laat uit bed, hoe laat in bed, enz. Het gevolg van het ontbreken van dit lijstje was dat ik die kleine veel te lang in bed had laten liggen. Dat zal ook ongetwijfeld terugkomen in de uitzending.
• Er was niet of nauwelijks voor speelgoed gezorgd, geen voorleesboekjes o.i.d. Waardoor de oudste bijvoorbeeld zich verveelde wanneer ik te druk met de kleine was. Ook dat werd uitgebreid op de camera genomen.
• Ze hadden bovendien nog wat flauwe dingen: de kofferbak van de auto was dermate klein dat de kinderwagen er niet inpaste. Tijdens het  luierverschonen ging de deurbel, of riep de buurman dat mijn auto in de weg stond. Tijdens eten kwam er toevallig een Leger des Heils mannetje langs die hele verhalen ophield. Maar goed, dat vond ik wel kunnen. Part of the game, zullen we maar zeggen.

Richting sturen
Maar mijn grootste ergernis is toch wel dat men bepaalde zaken in een richting wilde sturen. Op een gegeven moment, na twee dagen afzien en stress, vroeg de interviewer: ‘Waarom denk je dat jouw vriendin dit jou heeft aangedaan?’ Op dat moment schoot ik vol. Ja waarom eigenlijk?? Blijkbaar twijfelt ze toch aan mijn capaciteiten. niet dat ze dat ooit heeft gezegd, maar als er een reden is, dan moet het iets zijn in die richting, dat schoot even door mijn hoofd. Dit antwoord was direct voer voor Tooske die deze opmerking aan mijn vriendin voorlegde.
‘Ik twijfel helemaal niet hoor,’ zei mijn vriendin. ‘Het is gewoon een goede grap.’
Waarop Tooske zei: ‘Nou, dan moeten jullie toch een keer met elkaar praten, want Mark denkt dat jij er helemaal geen vertrouwen in hebt.’
Dat geloof je toch niet!!! Iets wat ze zelf op hebben gezet, proberen ze ons even op de mouw te spelden.

Spijt
Mijn zus en vriendin hebben danig spijt van hun actie mij op te geven. Wat begon als een grap, werd aardig serieus. bovendien is er geen moment aan de kinderen gedacht, Zij waren marionetten, hulpmiddelen om de ‘show’ te maken. Dat uitte zich vooral in het feit dat in het pretpark ik eigenlijk een beetje werd gestuurd zodat ze iets konden filmen en het voortdurende lange wachten. OK, genoeg negatief. Ik heb er ook veel van geleerd en ik sta mede dankzij deze ervaring nog dichter bij mijn vriendin en aankomend kind. Ik heb er nog meer zin in gekregen, van mij mag het morgen komen. Het waren wel erg aardige mensen hoor, van die TV. TV is nu eenmaal 90% nep. Zelfs real-life programma’s!! Verder zou ik toch graag willen benadrukken dat het in principe hele aardige mensen zijn. Alleen om het programma sappiger te maken, zijn ze soms te ver gegaan.”