'Het is alsof we allemaal een beetje sterven'

In Hoogerheide kunnen ze het nog steeds niet geloven. Het dorp is gebroken door de moord op basisschoolleerling Jesse Dingemans. Er heerst verslagenheid, bedroefdheid en woede. Zondag werd er een herdenkingsdienst met aansluitend een stille tocht gehouden. IkVader was erbij. ‘Niets zal ooit meer hetzelfde zijn.’

Verslagen
Een stormachtige wind loeit rond de grote kerk van Hoogerheide als honderden bedroefde gezichten zich op het plein verzamelen. De dorpelingen staan er verslagen bij. Ze weten niet goed waar ze naar moeten kijken. In elk geval niet naar de dranghekken waar de pers met telelenzen in de aanslag zich achter heeft verschanst. De dorpelingen zijn allerminst verguld met de massale aandacht. ‘Heel Nederland moet weer meegenieten,’ zegt een oudere vrouw tegen haar dochter terwijl ze hoofdschuddend naar een opgestelde cameraploeg kijkt. Het draait voor hen vandaag maar om één ding: een eerbetoon brengen aan Jesse Dingemans.

Halve dorp
In de enorme kerk is nauwelijks plaats voor de nog veel grotere groep mensen die voor het gebouw staan te wachten. Het lijkt wel of het halve dorp is uitgelopen om de dienst bij te wonen. Vaders en moeders, oma’s en kinderen, leraren en leerlingen en ook de scoutinggroep waar Jesse lid van was. Met fel gekleurde groen- oranje dassen lopen de padvinders langzaam de kerk binnen. Wie van hen had ooit gedacht dat ze hun Jesse na hun laatste ‘opkomst’ nooit meer zouden terugzien?

Diepe wond
Het ongeloof is groot in dit dorp waar iedereen elkaar kent. De reactie van de burgemeester spreekt boekdelen. ‘Ik wist niet dat dit mogelijk was in ons dorp. Het slaat een diepe wond in onze gemeenschap.’ Ook pastor Jo Staps, van parochie De Bron uit Huijbergen, is verbijsterd. ‘Zijn we dan nergens meer veilig?’ Een andere voorganger, Marian van Maasacker, leest een gedicht voor. ‘Jesse, ik hoop dat ze je vleugels geven, zodat je overal heen kunt vliegen en in mijn droom kan verschijnen.’ De tranen rollen over de wangen bij de luisteraars. ‘Niets zal ooit meer hetzelfde zijn,’ zegt Van Maasacker. ‘Het is alsof we allemaal een beetje sterven.’

Tears in Heaven
De vele kaarsen aan de grote, witte pilaren verlichten de kerk. Pastor Staps ziet de kaarsen als een teken ‘dat we de weg moeten terugvinden naar hoop en vertrouwen in de toekomst.’ Een pianist speelt ‘Tears in heaven’ van Eric Clapton en ‘Imagine’ van John Lennon, de klanken worden afgewisseld door droevig klarinetspel. De burgemeester sluit de dienst af. ‘Jesse,’ zegt hij, ‘je bent als een stralende ster uit ons midden geplukt. Als we vanavond kijken naar de sterren kijken, kunnen we je zien.’ Dan staat iedereen op. De ouders van Jesse lopen langzaam de kerk uit, vader voorop. Wat gaat er door hem heen? Hoe houd je jezelf onder controle als je het bericht ontvangt dat je zoon is vermoord door een dorpsgenoot? De mensen vegen de tranen weg en gaan de ouders achterna, in een stille tocht naar basisschool de Klim-Op.

Regen
Een oudere vrouw met een lange zwarte jas loopt huilend de kerk uit, maar gebroederlijk slaat een jongen zijn arm om haar heen. Het gemeenschappelijk leed zorgt ook voor verbondenheid. Zwijgend lopen tweeduizend inwoners van Hoogerheide in de stromende regen naar de basisschool van Jesse. Het enige wat nog hoorbaar is, zijn de hevige windstoten en de voetstappen in de waterplassen. Iedereen komt voorbij: de scoutinggroep, de basisschoolleerlingen, de ouders en de andere inwoners die met betraande wangen hun verbondenheid met de familie van Jesse tonen. Eenmaal aangekomen bij de Klim-Op zien de ouders een bloemenzee van gedichten en steunbetuigingen op de lange heg voor de basisschool. Achter de beslagen ramen van de school hangen de kleurplaten nog. De rouwkaarten op de heg schreeuwen woede en onbegrip. ‘Een klootzak neemt het leven wat met zoveel liefde is gegeven,’ zijn de eerste woorden van een gedicht op de heg. ‘Hier zijn geen woorden voor. Rust zacht Jesse,’ staat er op een roodkleurig kaartje. De inwoners van het dorp gaan met gebogen hoofden naar huis. Maar niet iedereen is weg, er staat nog een klein meisje bij de bloemenzee te kijken. Met trillende handen van de kou legt ze haar kaartje op de heg. ‘Lieve Jesse, rust zacht en veel geluk bij de engeltjes,’ staat erop.