Op bezoek bij TV-Oost: ‘Henk, ik ga je lekker teasen’

 

Hoera! Gisteren was ik te gast bij de Life & Cooking-variant van TV Oost, de regionale tv-zender van Zwolle, Deventer, Enschede en omstreken. Onderweg in de trein las ik Father and Child Reunion, een boek waarin de Amerikaanse vaderexpert Warren Farrell onder meer stelt dat de westerse maatschappij mannen stelselmatig ontmoedigt om de zorg voor kinderen op zich te nemen. Hoofdschuldigen: wetgeving die moeders consequent bevoordeeld, de vrouwenbeweging en de media van die vaders vaak als stoethaspels afficheren. Tikje zwaar aangezet, amigo Warren, dacht ik nog terwijl de taxi me bij een zendmast in Hengelo afzette.

Lekker teasen
“Ik ga je lekker teasen,” zei presentatrice Monique Sleiderink tijdens de korte voorbespreking. Ze vertelde dat ze tien weken geleden was bevallen van een tweeling. Ja, alles was goed gegaan. Nee, haar man had mijn laatste boek, Zwangerschapsmanagement, er niet op na hoeven slaan. “Want dat boek is natuurlijk onzin. Toch?” In de studio schoof ik aan tafel met wijnkoper Heisterkamp uit Ootmarsum die de kijkers ging uitleggen welke Bordeaux dit najaar het best ontkurkt kan worden, een sieradenmaakster en de local hero van de avond, tv-kokkin Thea. In rap Twents kondigde ze aan dat ze ons een hapje met varkenshaas en ‘de ten onrechte vergeten groente koolrabi’ ging bereiden: “Koolrabi is een zwelling van een stengel die te vaak over het hoofd wordt gezien.”

Masculien menuutje
Kortom, een masculien menuutje om de tongen los te krijgen! Na veertig minuten was het zover. Monique hield de voorkant van mijn boek richting camera en vertelde dat de auteur van ‘de bijbel voor aanstaande vaders’ tegenover haar zat. Ze draaide het boek om en begon flarden flaptekst voor te lezen, telkens voorzien van haar commentaar:
“Hoe reageer je op haar nesteldrang?’ Gewoon negeren!
‘Hoe overleef je de pufles?’ Niet naar toe gaan!
‘Alles over de juridische aspecten van het vaderschap…’ Jezus zeg, gewoon betalen!
‘Sex na de bevalling?’ Gewoon vergeten!”

Wijsheid in pacht
Met een voldane glimlach keek ze me aan. Ja, die zat!
“Zo’n boek is toch helemaal niet nodig, Henk,” zei ze. “Dit weten we toch allemaal vanzelf wel?”
“Ik ben blij dat je het boek zo inleidt, Monique,” had ik moet zeggen.
“Je illustreert namelijk precies waar de schoen wringt: simpelweg omdat ze een kind kunnen baren, denken nogal wat vrouwen dat zij degene zijn die álle wijsheid in pacht hebben. Sommige vrouwen weten zelfs haarfijn uit te leggen wat een man wordt geacht te voelen en te denken tijdens de zwangerschap en daarna.”

Taken verdelen
Maar ik reageerde met een glimlach en stelde dat het wel degelijk nuttig kon zijn je voor te bereiden op een leven waarin een baby als een ongeleid projectiel door je agenda heen ging suizen.
“Kun je je werk flexibeler indelen? Hoe ga je taken verdelen? Wie gaat er voor het inkomen zorgen? Meer dan de helft van de vrouwen stopt met werken of gaat minder werken, het gemiddelde gezinsinkomen daalt met dertig procent terwijl de kosten fors toenemen…”
Er ontstond een levendig debat waarin Monique bleef proberen het boek als nutteloos van tafel te schuiven en ik de relevantie ervan trachtte aan te tonen. Zelf had ze tijdens haar zwangerschap door een flinke stapel boeken heen gelezen, zei ze, maar een aanstaande vader die een boekje oppakte, nee, dat was en bleef belachelijk. Het kind groeide toch niet in zijn buik? Nou dan. Van ‘lekker teasen’ kon geen sprake meer zijn, realiseerde ik me gaandeweg. Dit was ernstiger: Monique, toch een doctoranda, meende zowaar te menen wat ze zei. Warren Farrell had een punt.