Job zegt Koekemokke, het verhaal van een bijzonder jongetje

‘Ik vind het heerlijk dat hij niet kan lopen.’ Zo begint een van de columns van Annemarie Haverkamp. Ze schrijft over haar zoon Job die met een zeldzame chromosoom-afwijking ter wereld kwam. Het inmiddels vijfjarige jongetje is verstandelijk en lichamelijk gehandicapt. In haar net verschenen boek Job zegt koekemokke heeft Annemarie een kleine vijftig columns gebundeld die zij tussen 2007 en 2009 publiceerde in dagblad De Gelderlander. De korte verhalen bieden een inkijkje in het bijzondere leven van Job en zijn ouders. Job eet slecht, Job kotst om de haverklap, Job krijgt een eigen wil en Job gaat dagelijks met een busje naar school. Een interview met de schrijfster van deze authentieke, indringende en soms komische ouderliteratuur.

Annemarie, wie is Job?
Annemarie, wie is Job?
‘Job is mijn zoon. Inmiddels is hij vijf. Hij werd geboren met een zeldzame chromosoomafwijking. Job is verstandelijk en lichamelijk gehandicapt. Hij zit in een rolstoel.’

En wie ben jij?
‘Zijn moeder. Ik werk bij een krant. Toen Job geboren werd, schrokken we ons kapot. We wisten niet dat er iets niet goed zou zijn met hem, daar waren geen aanwijzingen voor. Ik ben een columnserie gaan schrijven over het leven met een gehandicapt kind.’

Waarom? Wil je je privéleven niet liever voor jezelf houden?
‘Dat kon al niet meer. Toen ik zwanger was van Job, schreef ik columns in De Gelderlander. Ik was namelijk tegelijkertijd in verwachting met Máxima. Dat was in 2003. Het leek me leuk te fantaseren over hoe zij haar eerste zwangerschap beleefde. In de krant schreef ik haar brieven, heel blij. Maar toen kwam Job. Ik kon de lezers niet laten zitten met een serie zonder einde, dus schreef ik dat ik een kind had gekregen dat heel ziek was en aan allerlei slangen in het ziekenhuis lag. Op die aflevering kreeg ik heel veel reacties. Toen het beter ging met mijn zoon en met ons, had ik behoefte de serie een vervolg te geven. Ik wilde vertellen hoe het echt was, leven met een gehandicapt kind. Het was namelijk minder zwart dan ik had gedacht. Job bleek een tevreden en vrolijk jongetje. Aan de andere kant verbaasde ik me over de bureaucratie in zorgland. Soms was het godsonmogelijk een hulpmiddel te krijgen. Job kreeg eens een aangepaste stoel na maanden wachten. Hij was er uitgegroeid toen het ding eindelijk in ons huis stond. Dat soort dingen. Ik wilde de lezers graag deelgenoot maken van mijn ervaringen. Omdat ik denk dat het goed is je horizon te verbreden.’

Wat vindt de vader van Job daarvan?
‘Hij leest de columns altijd als eerste. Als hij het niet eens is met de inhoud, komt het verhaal niet in de krant. Maar dat is nog nooit gebeurd. Hij vindt het leuk over ons te lezen en draagt vaan ideeën aan. Mijn man is meer bij thuis Job dan ik.’

Job zegt koekemokke heet je tweede boek dat net uit is. Koekemokke?
‘Dat is Jobs woord voor goedemorgen. Hij heeft een soort eigen taal. Het boek draagt die titel omdat het aangeeft dat Job inmiddels kan praten. Toen hij er net was, wisten we niet dat dat erin zat. Nachten lag ik er van wakker. Zo fijn dat hij het kan! Maar hij heeft veel therapie nodig. Job is moeilijk te verstaan. Het woord koekemokke in de titel slaat op het feit dat hij anders is. ‘Normale’ kinderen van vijf zeggen gewoon goedemorgen. In dit boek beschrijf ik zijn wereld. Job gaat naar een speciale school, heeft zijn eigen humor en interesses. Mijn man en ik gaan daarin mee. Natuurlijk is het nog steeds soms zwaar om een gehandicapt kind te hebben. Er zijn zorgen en teleurstellingen. Maar naarmate Job ouder wordt en zich ontwikkelt als individu, ga je toch met andere ogen kijken.’

Fragmenten uit het boek
‘Zo vindt Job regen heerlijk. In de rolstoel spreidt hij zijn armen en gooit hij het hoofd in de nek om zoveel mogelijk druppels te vangen. O ja, en de tong moet uit. Heerlijk koud.’ (uit de column Andersomdag)

‘Het uniform ratelt onverstoorbaar verder: ‘Ik mag het misschien niet zeggen, maar daarom vind ik ook dat ze alle zwangere vrouwen prenataal moeten testen. Niet alleen als ze ouder zijn.’ Hij kijkt begripvol. Deze man heeft het beste met me voor. Ik was beter af geweest als ze Job preventief hadden geruimd. Even is het stil aan de NS-balie.’ (uit de column Uniform)

‘Mamma, hij likt aan mijn knie’. Met zijn mouw veegt Robin (zes) het kwijl van mijn zoon af. ‘Job wil ook spelen, daarom doet hij dat’, verklaart mama. Nee hoor, denk ik. Job likt aan knieën omdat hij graag aan knieën likt. Hij is ook gek op ijzeren hekjes en schoenen. (uit de column Spelletje)

Filmpje!
Klik hier voor een filmpje over Annemarie, Job en het boek. Meer info over Koekemokke vind je – uiteraard – op koekemokke.nl.

Job zegt koekemokke
door Annemarie Haverkamp
Prijs: € 12,95 euro
ISBN 9789086801527