continurooster

Continurooster op basisschool: vloek of zegen?

continuroosterSteeds meer basisscholen voeren een continurooster in: kinderen vroeg naar school en vroeg in de middag weer vrij. ‘s Middags naar huis om boterhammen te eten, is er niet meer bij. Is het continurooster een vloek of een zegen? Schrijvend vader Erik Nieuwenhuis maakt zich boos.

Schoolziek
Mijn jongste is thuis. Schoolziek. Daar heeft een kind eens per kwartaal recht op. Maar werken kan ik vandaag wel vergeten. Gelukkig is er facebook, daar kan ik met tussenpozen van tien minuten mijn steeds dieper doorvoelde ‘ben-ik-nou-zo slim-of-zijn-hun-nou-zo dom-kant de vrije teugel geven. Ergens op de ochtend linkt Gerwin van der Werf, een irritant goede schrijver, naar zijn weblog. Ik klik. Ik vind zijn blog posts altijd goed. Vandaag extra, want het raakt aan iets dat mij al enige tijd kwelt. Zo erg zelfs, dat ik overweeg het werk aan mijn nieuwe roman (80.000 woorden gepland, 20.000 down) tijdelijk te onderbreken voor een vlammend pamflet.

lunch kinderen continuroosterLunchen mag niet meer
Aanleiding is het plan om de schooltijd van mijn kinderen in te korten met een halfuur per dag. Ik haal ze altijd op voor de lunch, maar dat mag straks niet meer. De lunch wordt ingekort tot een kwartier, daarna spelen ze een halfuur (buiten). Daarbij sneuvelt een kwartier netto lestijd, maar degene die de onaangename taak had de nare boodschap voor te koken zei: ‘je moet school breder zien dan alleen rekenen, taal en geschiedenis.’ Daar had ik me al bij neergelegd. Mijn oudste is nu (vrijdagochtend) met de klas naar de bioscoop, gisteren spitte hij in de schooltuin en meermalen per week krijgt hij onderricht in vreedzaam samenleven binnen de school. Daar leren ze dat je de andere kinderen niet moet schoppen, slaan en uitschelden en dat een compliment beter is dan een belediging. Wie kan daar tegen zijn?

Harde ambities van ouders
Ter zake: ik meende in Van der Werfs blog een verband te lezen tussen de harde ambities van de ouders en de hufterigheid van de jongste generatie. Van der Werf kan daar heel subtiel en ingehouden over schrijven. Een talent dat mij niet altijd gegeven is. Van de week bracht ik mijn jongens naar pianoles en passeerde een naschoolse opvang. Ik ben er weleens binnen geweest om een vriendje van mijn jongste weg te brengen. Het viel niet mee om het joch overgedragen te krijgen. Twee known villains hakten ongehinderd om zich heen. Er werd lekker geschreeuwd en gescholden. De leidsters vond ik uiteindelijk MSN-end in de computerruimte. Het gebouw ziet eruit als de gesloten afdeling van een psychiatrische inrichting. Ik griezelde bij het idee dat ook ik mijn kinderen daar ooit zou moeten achterlaten.

Vreedzame school biedt geen garantie
Ik kom ook wel eens op een andere opvang. Vrolijker, lichter en met leidsters die wat helderder uit hun ogen kijken. Maar ook daar wordt de sfeer bepaald door een paar jongens die hun vreedzaamheid bewaren voor de momenten waarop daar uitdrukkelijk naar wordt gevraagd. (Een vreedzame school biedt geen garantie voor een vreedzaam naschools leven. Natuurlijk niet.) Afgelopen woensdag werd er op school gemedezeggenschapt over het nieuwe ‘continurooster’. (Continu light: tussen halfnegen en halfdrie) Er was gelegenheid tot discussie. Ik zei dat ik een lunchpauze van een kwartier ronduit barbaars vond. Punt een krijg je dat met kinderen niet georganiseerd, punt twee nodigt het uit tot ongezond eetgedrag en punt drie (mijn voornaamste punt) je leert kinderen dat eten gelijk staat aan een tankbeurt bij Esso of BP.. Hoongelach. Of ik misschien wilde dat de kinderen ’s middags een glaasje wijn bij hun boeuf bourgignon nuttigden?

Vliegverbod
Ik ben er bij gebaat dat de andere ouders van de school mij als een normaal functionerend individu zien. Ik heb nog meer agendapunten (zoals – alweer terzijde – een vliegverbod voor ouders die hun kinderen op weg naar hun werk uit de openstaande autodeur duwen, wat niet zelden (= wel vaak) tot bijna ongelukken leidt.) Maar ik was het schreeuwen nabij. En dit had ik willen schreeuwen: ‘Er komt geen donder van die kinderen terecht. Op school schrijven hun onderwijzers een halfuur lestijd bij onder het mom van ’sociale vorming’ maar ondertussen krijgen de leerlingen geen gelegenheid om iets sociaals te ondernemen, omdat ze te hard moeten kauwen om hun twee bammetjes in een kwartier weg te krijgen. Jullie zouden op moeten staan allemaal, en roepen dat het zo niet langer gaat.

Fuck de baas!
En als jullie het niet doen, doe ik het wel. Ik sta hier, ik kan niet anders. Als je niet wil of kan accepteren dat het opvoeden van kinderen een tijdrovend en lang niet altijd plezierig proces is, dan moet je er niet aan beginnen. En kom me nou niet aankakken met ‘ik zou wel willen, want het mag niet van de baas.’ Fuck de baas! Als je de helft van je inkomen inlevert, hoor je nog steeds bij de 5% rijkste mensen op deze planeet. Dat kost je hooguit je wintersport, je meizonnetje op Kreta en je nieuwe keuken. Daar staat tegenover dat je de gederfde uren ‘quality-time’ (kokhalsgebaar) op zaterdag niet hoeft in te halen met wiedergutmachungs-expedities naar Raceplanet, Intertoys en O’Lily’s. Ik zie het overal om me heen. Zelfs op het voetbalveld zaterdag staan ouders de hele wedstrijd lang op hun iPhones te turen of er elders niet wat leukers te beleven is. Na afloop van de sportieve prestatie bestellen ze tussen twee SMS-jes door een patatje oorlog en een fles sportdrank. Nee, dat is niet gezond, maar vanmiddag moet ik zelf hardlopen/voetballen/naar yoga.

boys-will-be-boysBoys will be boys
Ik ga deze drie uur kwaliteitstijd niet verkloten door de gezaghebber uit te hangen. Wat zegt u? Heeft hij de kapstok in de kleedkamer gemold? Och! Precies zijn vader. Boys will be boys. Jij ook een broodje bal?’ Ouders, lieve moeders, jammer dat er zo weinig vaders zijn, maar iemand moet de hypotheekaftrek en de declaraties doen, dat begrijp ik ook wel. Ik zeg: lieve moeders. Uw kinderen groeien op zonder betrouwbare role-models. U geeft de voorkeur aan jeugddetentie light. Ik hoor u regelmatig zeggen dat ze het zelf zo leuk vinden op die opvang.* Dat doet mij denken aan piloten die voor de camera verklaren dat ze door de Iraakse militaire autoriteiten goed worden behandeld. Laten we eerlijk zijn: uw kinderen weten niet wat ze missen. De mijne wel. Die missen hun vriendjes die achter de muren van de opvang hun jeugd voortzetten met andere middelen. Straks gaan ze blowen, gangbangen in de garage, zuipen en stelen. Kids will be kids.

iPhone
Daar ziet u niks van, want als ze voor het eerst met kleine, rode oogjes thuis komen, zit u op uw werk. Als ze twaalf zijn, willen ze een iPhone en die moet ergens van betaald worden. Handig trouwens, dan zijn ze altijd bereikbaar en hoef je als ouder niet de godganse tijd in de gaten te houden wat ze uitvreten. Als er problemen zijn, bellen ze wel. En daarna worden ze achttien. U zorgt er vanzelfsprekend voor dat ze bij hun derde Blackberry een gymnasium-diploma krijgen. Zonder Grieks en Latijn, zegt u er eerlijk bij, want naar beschaving – laten we mekaar geen mietje noemen – is weinig vraag. It’s a dog-eat-dogworld. En dan gaan ze studeren. Iets leuks, of iets ingewikkelds. Iets dat ze de kans geeft zich te ontplooien, zonder de belerende tussenkomst van old school docenten die maar blijven hameren op kennis. Kennis? Fuck kennis! Daarvoor heb je die zeven meier voor een iPad 4 niet neergeteld? Als ze iets willen weten, zoeken ze het maar op. En trouwens: als er nog van die treurige feitenneukers rondlopen, dan geef je die toch ook een I-pad? Kost zo’n diplomaatje nou helemaal?’

Middagboterham
Het leek me beter dit allemaal binnenboord te houden. Want ik wil dat zebrapad en die no-flyzone voor de school hebben. Als er straks een Audi Q3 over mijn kinderen walst, hoef ik ze ’s middags ook niet meer op te halen voor hun middagboterhammetje. Maar ik blijf het spijtig vinden, al die ouders die iedereen de opvoeding van hun kinderen toevertrouwen, behalve zichzelf.

* Ik krijg overigens dagelijks verzoeken van kinderen die toch liever zuchten onder het gezag van de ongelikte beer die hier thuis de scepter zwaait, dan met veertien andere ADHD-ers of anderszins gediagnosticeerde leeftijdgenoten te worden opgesloten.