Deze kop had óók boven het persbericht kunnen staan dat sinds een paar dagen de hele wereld over gaat. Maar wij, argeloze nieuwsconsumenten, worden geacht het tegenovergestelde te geloven: ‘Traditioneel gezin niet beter’ kopte 99 procent van de media. Om te vervolgen met een verhaal dat vooral lijkt te dienen als wetenschappelijk fundament onder de keuze van alleenstaande vrouwen om zónder partner aan kinderen te beginnen. Het zou interessant om te weten of onderzoekleidster Claire Kamp Dush zelf single mum is. Dan hebben we tenminste een verklaring voor het gemanipuleer waar deze dame in uitblinkt.
Interessante vraag
Op zichzelf is het een interessante vraag: wat zijn de verschillen in ontwikkeling tussen kinderen van éénoudergezinnen (lees éénmoedergezinnen) en kinderen uit traditionele gezinnen? Om deze vraag te kunnen beantwoorden maakte Claire Kamp Dush, onderzoeker van de Ohio State University, gebruik van gegevens uit een bestaand grootschalige onderzoek. Dit National Longitundial Survey for Youth volgt al sinds 1979 gedetailleerd de ontwikkeling van een grote groep mannen en vrouwen.
Gegevens
Dush verzamelde eerst de gegevens van in totaal 11.428 kinderen in de leeftijd van 4 tot 15 jaar. Vervolgens begon ze onderscheid te maken. Wie groeide er op in een gezin met pa en ma en wie werd opgevoed door een single mum? En: was de gezinssituatie stabiel of vond er bijvoorbeeld een scheiding plaats? Bij de aldus gedefinïeerde groepen ging ze na hoe de kinderen scoorden op de volgende vier onderdelen: lees- en rekenvaardigheid, gedragsproblemen en de emotionele en cognitieve steun die werd geboden door de thuissituatie. Met andere woorden: de mate waarin een kind thuis wordt ondersteun in zijn of haar gevoelsleven en bij de ontwikkeling van het denken.
Conservatieve conclusie
Wat bleek? Kinderen uit een gezin met ma en pa scoren in alle gevallen beter bij de ontwikkeling van gevoel en denken dan kinderen uit eenmoedergezinnen. Kortom, zet de kop ‘Kinderen uit traditioneel gezin is beter af’ boven je onderzoek en klaar ben je. Maar nee, met deze conservatieve conclusie wilde mrs Bush, sorry mrs Dush, niet naar buiten treden. Ze speurde verder in haar data en vond dat er geen verschil was in lees- en rekenvaardigheid en het voorkomen van gedragsproblemen bij kinderen uit traditionele en eenmoedergezinnen. Let wel, géén verschil, eenmoederkinderen cijferen of lezen dus niet beter of slechter. Behalve wanneer ze zwart zijn: zwarte kids scoren beduidend lager op deze vaardigheden en hebben meer gedragsproblemen wanneer ze opgroeien met een moeder.
Geruchtmakend
Aha, dacht Dush. Tijd voor een geruchtmakend persberichtje. Dat ze Ohio State University – en mijzelf niet te vergeten – weer even goed op de kaart. ‘Ik denk niet dat we kunnen zeggen dat opgroeien in een stabiel eenoudergezin noodzakelijkerwijs slechter is dan opgroeien met twee getrouwde ouders,’ zegt ze in het persbericht. Nee Dush, zolang je de ontwikkeling van denken en gevoel niet meeweegt en vergeet dat het huwelijk zelf vaak een factor van stabiliteit is, heb je gelijk. Dat kinderen uit een gezin mét vader beter scoren qua ontwikkeling van gevoel en denken, vermeldt Dush ergens in een bijzin. Sportief.
Motivatie
De karrevracht aan onderzoek dat de positieve betekenis van de vaderrol voor de ontwikkeling van kinderen aantoont, wordt door het onderzoekje van Dush niet omver geblazen. Haar werk is vooral interessant vanwege de gebruikte manipulatietechnieken én haar motivatie. Wil ze vrouwen die twijfelen over de vraag of ze in hun eentje aan kinderen moeten beginnen van hun schuldgevoel afhelpen? Mrs Dush verdient nader onderzoek.
Het is al three mornings after the night before en ik kan me nog steeds nauwelijks concentreren. Mijn hoofd repeteert de soms koortsachtige gesprekken die ik de afgelopen dagen voerde met artsen, verpleegkundigen en familieleden terwijl medische termen als Hb-waarde, uterus en oxytocine nog na echoën.
