‘Kunt ú mij misschien vertellen wat het woord afspraak in Nederland betekent?’ Een verbijsterde stem van Hisham El-Hafez klinkt door de telefoon. De Syrische vader van Sara en Ammar moest gisteren van een journaliste vernemen dat hij zijn kinderen niet langer mag zien. ´Ik heb niets gehoord van de rechtbank, zelfs geen bericht gekregen van die zitting! Anders was ik er natuurlijk bij geweest, dit gaat allemaal achter mijn rug om.’ Hafez kan niet leven met het besluit van de rechter om moeder Janneke Schoonhoven het volledige voogdijschap te geven. ‘Ik heb het recht om mijn kinderen te zien, ik ben toch geen crimineel?!’
Akkoord over kwestie Janneke Schoonhoven
Eind december 2006 kwam er een eind aan de kwestie rond Sara en Ammar. Een voorlopig eind, zo blijkt nu, want Janneke’s wraakzucht is nog niet gestild. Nadat ze eerder de privacyregels aan haar laars lapte door, zonder instemming van haar ex-man, een persoonlijk boek te publiceren over haar huwelijksleven, is ze er nu in geslaagd de rechter zover te krijgen dat hij het contact tussen haar ex en de kinderen verbiedt.
Kinderen gesmokkeld uit Nederlandse ambassade
In 2004 waren de kinderen door hun vader meegenomen naar Syrië: na de turbulente scheiding van zijn vrouw Janneke zag hij geen andere uitweg. Vermoedelijk met hulp van de Nederlandse ambassade in Damascus, werden de kinderen in juni 2006 uit het huis van Hafez naar de Nederlandse ambassade gesmokkeld. Na lang touwtrekken werd de kwestie eind december van dat jaar bezegeld. Namens Nederland sloot minister van Buitenlandse Zaken Ben Bot een akkoord met de Syrische autoriteiten en vader Hisham.
Samen opvoeden
De strekking: Sara en Ammar, de kinderen die in 2004 door Hisham mee naar Syrië werden genomen, mogen terug naar moeder Janneke Schoonhoven in Groningen – op voorwaarde dat de Syriër zijn kinderen mag blijven zien. ‘Wij zullen die kinderen samen opvoeden, staat er, getekend door de ambassade, Syrië en minister Bot’, citeert Hisham. Toch blijkt die harde afspraak niets meer waard nu Janneke Schoonhoven met succes het volledige voogdijschap over Sara en Ammar bij de rechtbank in Groningen heeft afgedwongen. Ook door de omgangsregeling die Hafez had, heeft de rechter een streep gehaald. Het zou ‘de ontwikkeling van de kinderen’ belemmeren, zo luidt het juridische cliché dat ook voor deze gelegenheid weer van stal is gehaald.
Woedend
Vanuit Damascus laat Hisham per telefoon weten het ‘een belachelijk’ besluit te vinden. ‘Ik heb het recht mijn kinderen te zien, ik ben toch geen crimineel? Nederland zou een democratisch land zijn, maar daar zie ik helemaal niets van terug.’ Volgens Hafez zijn de Syrische autoriteiten woedend op de beslissing van de rechter om de afspraken met Syrië te negeren. ‘Ze zijn heel erg boos. Nu is alles dicht in verband met de ramadan, maar na het Suikerfeest ga ik overleggen met Buitenlandse Zaken over hoe dit verder moet.’
Smoes
Zijn kinderen heeft hij al lang niet gesproken. Moeder Janneke Schoonhoven zou hem bewust weghouden bij Sara en Ammar. ‘We hebben een paar keer contact gehad. Ik heb ze vaak proberen op te bellen, maar altijd heeft Janneke een smoes: “Ze zijn op school, ze zijn aan het slapen.” Ik heb voor hun verjaardag meerdere sms’jes gestuurd naar Janneke, maar nooit iets terug gehad.’ Wel kreeg Hisham laatst nog een e-mail van zoon Ammar. ‘Hij was heel lief, en een beetje boos omdat ik tegen een journalist iets slechts over zijn moeder had gezegd. Dat snap ik wel. Ik heb in Syrië ook nooit iets slechts over Janneke gezegd. Het enige wat ik wil is samen de kinderen opvoeden, of op zjin minst contact kunnen houden!’
Hirsi Ali
De Nederlandse regering vertrouwt hij niet meer. ‘Ik kan kennelijk zelfs de Nederlandse autoriteiten niet meer vertrouwen. Je zegt iets, je tekent nog brieven en vervolgens zijn die afspraken niets meer waard? Iedereen in Nederland kan toch zien dat hier iets niet klopt? Ik zou mijn kinderen nooit verbieden hun moeder te zien.’ Als het aan vader Hisham ligt, is het laatste woord over de kwestie nog niet gesproken. Hij gaat een advocaat in de arm nemen. ‘Ik ga vechten voor mijn recht. Net als Hirsi Ali. Ieder kind heeft toch recht op een vader?’
Als het aan minister Plasterk ligt mogen vaders op zondag weer het vlees gaan snijden. In zijn 
Gisteren reden we voor het eerst gevieren naar huis. Rosa en IJsbrand achterin. Zondagmiddag. Een modelgezinnetje keert terug van familiebezoek. De tijden dat ik een eleptische aanval kreeg bij de gedachte aan dit toekomstbeeld, liggen gelukkig ver achter me. Als een heuse Verantwoordelijke Vader zat ik achter het stuur, een kalme koers varend omdat de kinderen (ik moet nog wel wennen aan het meervoud) allebei vredig in hun mandje lagen te slapen, zelfs Rosa.
Bijna Vaderdag en dus tijd voor enige indringende zelfbespiegeling. Laten we de vraag maar meteen op tafel gooien: hoe lang zijn mannen nog nodig om kinderen te verwekken? Eerder was al bekend dat bij sommige vogelsoorten en reptielen een ‘maagdelijke geboorte’ mogelijk was maar nu moet ook een imposante, nauw aan zoogdieren verwante vis als de haai eraan geloven. Vorige week bleek uit een 
