De magie van de mijter

Acht jaar is mijn dochter Rosa nu, maar het geloof in Sint is onverminderd sterk. Ze ontpopt zich dit jaar zelfs als onbezoldigd missionaris van de goedheiligman. Leeftijdgenoten die twijfelen aan het bestaan van de bisschop, worden door Rosa aan een vragenvuur onderworpen.
Ouders
Wie legt die cadeautjes dan in je schoen? Je denkt toch niet dat je ouders drie weken lang cadeautjes gaan inpakken? Inmiddels erkent Rosa wel dat er hulpsinterklazen zijn, hoewel ze gemakkelijk wordt verblind, zeg maar rustig gehypnotiseerd, door de magie van de mijter. Laatst, tijdens een bezoekje aan het Brabantse dorp van mijn moeder, marcheerde een verrassend kwieke Sint voorbij.

Dialect
En even later bleek deze Sint ook in een plat Brabants dialiect te praten: ‘Hedde gij al ne wortul in uwe skoen gedoan?’  vroeg de Sint aan een paar kinderen die bij hem op schoot waren gekropen. Hij frutselde aan zijn baard die zijn zwarte snor nauwelijks bedekte. Maar voor Rosa was er niets aan de hand. Hulpsint? Nee hoor, wist ze in de auto op de terugweg te vertellen, dit was de enige echte! 

Samenzwering
Als Sinterklaas een merk zou zijn, zou hij vermoedelijk Coca Cola en Philips royaal achter zich laten. Bedrijven, media, scholen, ouders en kinderen: iedereen spant zich in om de magie van de mijter te bewaken. Een nationale samenzwering met als doel de instandhouding van een eeuwenoud sprookje. Een vriendinnetje van Rosa vroeg haar moeder laatst of de Sint wel echt bestaat. ‘ Als je wilt, kunnen we daar over praten,’  had ze geantwoord. ‘ Ik doe mee aan het verhaal, maar als ze zelf gaan twijfelen, wil ik best uitleggen hoe het zit,’  zei ze. Mij niet gezien: ik koester het sprookje voor Rosa. Lang leve de Sint.