Zijn IkVaders slappe zakken?

Zelden is er in HP/De Tijd een hypocrieter artikel verschenen dan het stuk ‘Slappe Zakken’, verschenen in de editie van 13 mei. In het stuk poseert journaliste Astrid Theunissen als het teleurgestelde carrière-vrouwtje van 35+ dat vergeefs wacht op de prins die haar komt bevruchten.

Pseudoniemen
Bedekt door – voor de goede verstaander gemakkelijk herkenbare – pseudoniemen, laat Theunissen de ene na de andere ex passeren in haar kabinet der slappe zakken: terwijl zij smacht naar een kind, laten de heren het om uiteenlopende redenen afweten. De zakken vinden het vaderschap teveel gedoe, ‘ze willen in alle rust kunnen blijven spelen en jong blijven’, meent Theunissen. Haar biologische klok tikt voort, maar de mannen willen de tijd bevriezen.

Pose als afgewezen muurbloem
Het probleem dat de journaliste hier aansnijdt, leeft zeker onder sommige hoogopgeleide vrouwen die, op het moment dat zij gereed zijn voor kinderen, er niet in slagen de juiste partner te vinden of op lichamelijke beperkingen stuiten. Maar, dat uitgerekend Theunissen dit maatschappelijke probleem vanuit haar eigen leven extrapoleert door als afgewezen muurbloem te poseren, is zeldzaam hypocriet. Ik zal uitleggen waarom. Van 1997 tot 2003 zag ik Theunissen vrijwel iedere werkdag omdat wij in hartje Amsterdam een kantoor deelden. Daarnaast was ik ook privé met haar bevriend. In het leven van Theunissen was aan mannen nooit een gebrek. Vrijwel wekelijks diste ze nieuwe avonturen op die steevast begonnen met de aanhef ‘Henk, dit is te erg, dit kan ik je niet vertellen’ waarna er een verhaal volgende over een one-night stand, een geheime affaire met een getrouwde man of de charmes van een fotograaf waar ze tijdens een persreisje toch voor bezweken was.

Rock ‘n roll leven
De verhalen eindigden steevast met de oproep ‘Dit mag je aan niemand vertellen, vooral niet aan…’ waarna ze de naam van het-vriendje-waar-ze-op-dat-moment-haar-kinderwens-aan-op-probeerde-te-dringen invulde. Vroeg of laat kwamen deze vriendjes er natuurlijk toch achter dat ‘hun’ Astrid een rock ’n roll-leven leidde. Het had Theunissen gesierd in een verhaal waarin ze publiekelijk afrekent met haar – voor haar vrienden- en kenniskring gemakkelijk herkenbare exen – een eerlijker beeld van zichzelf te schetsen. Maar nee, de vriendjes geven haar de bons om haar kinderwens, heet het, en daarom zijn het slappe zakken – net als alle andere mannen van tussen de 30 en de 45. Zoiets als een man die jarenlang een bordeel bezoekt en dan verontwaardigd is omdat deze en andere dames ervoor passen om met hem een gezin te stichten.

Ook ik ben een ‘slappe zak’
Ik schrijf dit zo unverfroren op omdat ik de twijfelachtige eer heb in Theunissens slappe zakken-kabinet te figureren. Ik ben geen ex van haar, ik ben zelfs vader, ik beheer deze website en ik schrijf zelfs boeken over het vaderschap, maar toch heeft de journaliste een reden gevonden mij haar etiket op te plakken. Theunissen doet in het artikel de suggestie dat ik (alias ‘ freelancer R.’ zoals ik in haar verhaal heet) mij ‘rijk rekende’ aan de zwangerschap van mijn vriendin. ‘Op veilige afstand van het kraambed richtte hij een website voor vaders op en voert nu (onder het mom van papaworkshops) met overheidssubsidie een campagne tegen de moedermafia,’ schrijft ze. Op veilige afstand van het kraambed? Mijn vriendin is bevallen via een keizersnee en kampte aansluitend met een zenuwaandoening die (maandenlang) haar mobiliteit sterk beperkte.

IkVader als kassakraker?
Theunissen is hier – uiteraard – van op de hoogte. De geboorte speelde zich af in de periode dat wij het kantoor deelden, bovendien kwam ze op kraamvisite, Het zal haar vast zijn opgevallen dat ik, in ons kleine kantoor waar in totaal vier freelancers werkten, na de geboorte een dag of tien afwezig was.Want, gedurende de eerste maanden nam ik vrijwel de gehele verzorging van de baby op me. Ik deed van alles, behalve ‘op veilige afstand van het kraambed’ achter de pc kruipen. En natuurlijk is IkVader.nl niet opgezet als subsidieverhikel of kassakraker maar als vrijwillig initiatief van een aantal enthousiast vaderende journalisten die meenden dat er (te) weinig op hen gerichte informatie beschikbaar was. Ook van deze achtergrond is Theunissen uitstekend op de hoogte: de start van de website vond op anderhalve meter van haar bureau plaats. En: ze schreef enthousiaste artikelen over IkVader.nl.

Interviews
In mei 2001 publiceerde ze een weerslag van onze gesprekken in Volkskrant-magazine, een paar maanden later in het Vlaamse maandblad Goed Gevoel. In beide stukken schrijft Theunissen genuanceerd, positief en feitelijk juist over de achtergronden van IkVader. Sterker nog, in die tijd kon ze niets dan lof opbrengen voor het initiatief. Maar in HP/De Tijd offert ze feiten op aan het beoogde sarcastische effect. Raadselachtig redenerend gebruikt Theunissen uitgerekend deze website als bewijs voor haar stelling dat mannen kinderen ‘enkel als last’ beschouwen. Ze willen geen kinderen en als ze die kids per ongeluk toch krijgen, willen ze er over de rug van hun vrouw geld aan verdienen! Ja, die vaders achter IkVader zijn óók slappe zakken!

BabyManagement voor Mannen
Theunissen haalt ter illustratie van haar stelling mijn boek Babymanagement voor Mannen aan waarin ik – bij wijze van gimmick – een moeder ‘producent’ noem, een baby ‘product’ en de vader een ‘babymanager’ die het kind in de markt moet zetten. Aan de verdere inhoud van het boek (een praktische gids tot babyverzorging waarin juist, net als alle uitingen van IkVader.nl, het plezier van vaderschap domineert, gaat Theunissen gemakshalve voorbij. De hormonen moeten bij Theunissen inderdaad alle hersencellen hebben verweekt: ik kan anders niet verklaren waarom ze mij na jaren van collegiale vriendschap voor slappe zak uitmaakt, plotsklaps mijn werk over vaderschap ridiculiseert en tegen beter weten in feiten verkracht.

Hormonensoap
Meer details over deze hormonensoap lees je op het weblog van journalist Stan de Jong, de laatste ex van Theunissen die in het verhaal onder zijn eigen naam voorkomt.

Raad voor de Journalistiek
Een deel van deze reactie is op 3 juni gepubliceerd in de brievenrubriek van HP/De Tijd. Verder is deze kwestie op 29 juli 2005 behandeld door de Raad voor de Journalistiek. Hierbij voerde ik aan dat Theunissen met haar duimzuigcitaat een onjuiste voorstelling geeft van mijn boek en ten tweede dat zij, omwille van een sarcastische betoogtrant, haar bekende feiten en achtergronden verdraaid of weglaat.

Duimzuigcitaat
Met betrekking tot het duimzuigcitaat oordeelde de Raad dat Theunissen door het (door haar zelf verzonnen) citaat ‘ als een letterlijk citaat uit het boek Babymanagement te presenteren, grenzen heeft overschreden van hetgeen, gelet op de eisen van journalistieke verantwoordelijkheid, maatschappelijk aanvaardbaar is. Met betrekking tot de tweede klacht oordeelde de Raad onder meer dat HP/De Tijd mij, door het plaatsen van mijn ingezonden brief, al voldoende weerwoord heeft geboden. De volledige uitspraak vind je op de site van de Raad.

Boek Slappe Zakken
In het voorjaar van 2010 verscheen het boek Slappe Zakken waarin Theunissen haar onderwerp verder ‘uitdiept’. Lees hier de recensie van het boek Slappe Zakken.